میدونم عنوان اولین نوشته ام خیلی ضایع هست دی: اما خب به عنوان یه نوب ( noob = تازه وارد ) ازم قبولش کنید.
نمیدونم چی شد که تصمیم گرفتم ویرگولی بشم :) شاید با خودم فکر کردم بتونم دوست های جدید پیدا کنم و چیزای جدید یاد بگیرم و.... یکم حال فعلیم رو بهتر کنم...
آگوست هستم... کمتر از ۲۰ سال سن دارم... و... چند ماه دیگه کنکور دارم... ( یه معرفی خیلی کوتاه و مختصر دی: )
شنیدید میگن همه ی ما تنهاییم؟ یه زمانی فکر میکردم تمام این چیزا جوک محضه :) تا اینکه بهش رسیدم. میتونم بگم از تنهاترین آدم دنیا هم تنهاترم... بعضی وقتا توی کتابخونه دوست هام رو میبینم که با عشق دارن درس میخونن و تست میزنن... توی دلم یه آهی میکشم و میگم کاش اون اتفاق هیچوقت نمیوفتاد... اتفاقی که کل زندگیم رو عوض کرد... بعد یه دفعه میزنم روی دستم و میگم حرفت رو پس بگیر
هی! آگی شرایط میتونست از این بدتر هم بشه. همیشه شکرگزار داشته هات باش.
اما چه میشه کرد که وجودم بعضی وقت ها با این حرف ها آروم نمیگیره... بعضی وقت ها انقدر حالم بد میشه که حتی خفن ترین جملات انگیزشی و چیزایی شبیه بهش نمیتونن حالم رو خوب کنن...
اینطور وقت ها احساس میکنم به بن بست کامل برخوردم :)) به قول بزرگترا شیطونه گولم میزنه و فکر وحشتناک ترین کار دنیا به سرم میزنه. کاری که اگه انجامش بدی هیچوقت نمیتونی جبرانش کنی...
چند وقته دلتنگ روزای گذشته شدم. روزایی که همه چیز ساده بود. روزایی که تنها ناراحتیمون نمره ی بد املا بود :)) روزایی که واکمن ( Walkman ) حکم اسپاتیفای رو برامون داشت... و صدای قیژ قیژ دیال آپ ۲۴ ساعت شبانه روز توی گوش هامون بود...
برای این آخری بیشتر دلم تنگ شده... چقدر با شوق و ذوق یوزرنیم و پسورد کارت اینترنتی که تازه خریده بودیم رو میتراشیدیم...
راستی... شما بیشتر دلتون برای چی تنگ شده؟
