میتونم بگم نه خوبم نه بد.
هیچ توضیح جالبی برای شرح حالم ندارم؛نمیدونم با چی حالم خوب میشه و نمیدونم کدوم سمت برم
میدونم هنوز همه چی تموم نشده؛من تو یه چاه عمیقی افتادم که با اینکه طناب کمک رو میبینم گاهی سمتش نمیرم!
مثل یه بچه کوچیک؛مثل یه گل تنها یا مثل یه کویر.
دوستای فوق العاده ای دارم و خدا خیلی زیبا اونا رو سر راهم قرار داده؛قطعا اونا حالمو بهتر میکنن
اما بعضی وقتا یهو تو جمعشون گم میشم
دلم شدیدا تنگ شده برای روزای خوبم
من دلتنگ ادم های خوب زندگیم شدم؛من ادم خوب زندگی کسی بودم یا هستم اصلا؟
یه جای خوندم نوشته بود:بوی خاک خوبه چون بوی عزیزانمونو میده
چرا باید صبر کنیم خاک بوی اونارو بده
بغلشون کنیم و بگیم دوستشون داریم.
بغل میخوام و شنیدن اینکه من تورو دوست دارم.
چیزی که همه نیازمندشیم.
