قبل از شروع مطلب اصلی، این رو در نظر داشته باشید که مطالب ذکر شده در پایین، صرفا توضیح و شفاف سازی موسیقی درمانی و اعتقادات فعالان این حوزه هستش و مثل خیلی چیزای دیگه توی علم دنیا، وحیِ مُنزل نیست.
موسیقی درمانی روشی هستش در جهت بعضی از اهداف درمانی که با کمک موسیقی میتونن مواردی مثل تقویت و ساماندهی سلامت روحی و جسمی افراد رو در بر بگیرن.
به عبارت دیگه و به قول موسیقی درمانگر ها از موسیقی درمانی برای بازیافت، نگهداری و تقویت سلامت جسمی و روحی و عاطفی استفاده میشه.
تاریخچه استفاده از موسیقی به عنوان روشی برای درمان به زمان ارسطو و افلاطون بر می گرده. از اون زمان به بعد رگه‌هایی از استفاده از اصوات و آهنگ‌ها برای درمان بیماری‌های مختلف بکار رفته، اما توی قرن بیستم فکر رسمی استفاده از موسیقی برای درمان مصدومین جنگ جهانی اول شروع شد و هر چند استفاده از این روش درمانی با مشکلاتی همراه بود که با قدمهایی که برداشته شد،
به‌تدریج این شاخه درمانی تکامل پیدا کرد و انجمنهای زیادی تشکیل شد. به‌طوری‌که توی سال ۱۹۴۴ اولین برنامه آموزش موسیقی درمانی توی سراسر جهان توی دانشگاه میشیگان شروع شد.
در سال ۱۹۷۱ انجمن موسیقی درمانی آمریکا یا AAMT آغاز به کار کرد. در سال ۱۹۸۵ فدراسیون جهانی موسیقی درمانی در سطح بین‌المللی به ثبت رسید.
انجمن موسیقی درمانی ایرانی با اهداف بالا بردن سطح آگاهی افراد از فرایند موسیقی درمانی و فواید آن و بالا بردن امکانات تخصصی برای استفاده از این شیوه درمانی فعالیت خودش رو شروع کرده.
در موسیقی درمانی نه تنها هدف این هستش که فرد ترغیب بشه که احساسات پیچیده رو بیان کنه بلکه سپس آن ها رو در صورت امکان، حل و فصل کنه. موسیقی درمانی اساسا با تمام آن جنبه های درمانی که شما در یک جلسه درمان معمولی روبرو میشید، اثرگذار واقع میشه.
با این تفاوت که به شیوه موسیقی و شرایط حاکم بر آن، کمک رو ارائه می کنه. علاوه بر این موسیقی در درمان اغلب مردم به نحوی موثر هستش تا وقتی با یک درمانگر یا مشاوره تلفنی فردی صحبت می کنن، به راحتی احساس امنیت کنن؛ همین امر می تواند یک تجربه القاء اضطراب باشه.
مشارکت موسیقی در درمان همچنین به مردم کمک می کنه تا از لحاظ جسمی و به طور فیزیکی درگیر فرایند درمان بشن. به دلیل اگاهی از شکل بازی و حرکت سازنده و موثر جسمانی، این حرکات می تونه به طور چشمگیری وضعیت ذهنی فرد رو بهبود ببخشه. چرا که آن ها در تلاش برای بیان احساسات شیوه ای خاص محسوب میشن.
موسیقی درمانی می تونه انواع مختلفی از درمان با موسیقی رو شامل بشه. یک درمانگر موسیقی با گوش دادن به موسیقی خاص در کنار بیمار، حرکت عامدانه بدنی با هدف درمان با موسیقی، پخش موسیقی، نواختن موسیقی و ساختن موسیقی خلاقانه شخصی، با بیمار خود کار کنه و از تاثیر موسیقی بر مغز در درمان بیماری ها بهره ببره.
پکیج کامل موسیقی درمانی شامل پکیجی است که تعداد زیادی موسیقی آرامش بخش در آن قرار دارد. با گوش دادن به این موسیقی ها هر گونه تنش و اضطراب از بدن شما دور می شود. موسیقی برای مدت ها به عنوان یک ابزار درمانی مورد استفاده قرار گرفته و اثبات شده هستش که بر بسیاری از نواحی مغز، از جمله نواحی درگیر در احساسات، شناخت، ادراک و حرکت تأثیر میذاره.
این واقعیت، همراه با ماهیت جذاب موسیقی و تنوع فرم‌های آن، موسیقی رو در درمان طیف وسیعی از مشکلات جسمی و اختلالات روانی، از جمله افسردگی، اضطراب و فشار خون به طور منحصربه فردی مؤثر می سازه.
هنگامی که گروه های موسیقی دوره گرد برای جانبازان بستری شده در بیمارستان در طول و پس از هر دو جنگ جهانی سازهای موسیقی نواختن، پزشکان به تأثیرات قدرتمند موسیقی بر روند بهبودی پی بردند و درخواست کردن که نوازندگان حرفه ای در بیمارستان ها استخدام بشن.
در سال 1950، اولین سازمان حرفه ای بزرگ برای موسیقی درمانگران تشکیل شد و به عنوان انجمن ملی موسیقی درمانی ان ای ام تی شناخته شد. در سال 1998، انجمن موسیقی درمانی آمریکا (AMTA) از ادغام بین NAMT و انجمن موسیقی درمانی آمریکا تشکیل شد. AMTA بر افزایش آگاهی و دسترسی به خدمات موسیقی درمانی و در عین حال ارتقای پیشرفت آموزش، استانداردهای حرفه ای و تحقیقات در زمینه موسیقی درمانی تمرکز داره.
در روانشناسی موسیقی درمانی به سادگی عبارت “گوش دادن به موسیقی” نیست. موسیقی درمانی، شامل نوشتن موسیقی، پخش موسیقی و گوش دادن به مخلوطی از موسیقی زنده یا ضبط شده هستش.
این روش بسیار جامع تر از استفاده از موسیقی پزشکی در درمان بیماران هستش و در واقع به آن ها در بیان احساسات خود کمک می کنه. به جای گوش دادن به موسیقی، که هر کسی می تواند به تنهایی انجام بده، درگیر شدن در یک جلسه موسیقی درمانی به معنای ترکیب اثرات مثبت یک جلسه درمان و گوش دادن به موسیقی و جذب موسیقی از طریق تحلیل آن هستش.
روشی که مغز هنگام پخش موسیقی واکنش نشان می ده، بخش هایی از مغز رو که مسئول کنترل مهارت های حرکتی ظریف هستن و اون هایی که مسئول پاسخ های عاطفی و شناختی هستن، درگیر می کنه. در کل، موسیقی درمانی و موسیقی پزشکی دارای اثرات باور نکردنی برای ارائه به بیماران در حال مبارزه با بسیاری از بیماری های ذهنی یا فیزیکی به شمار می ره. اون ها حتی در بسیاری از روش ها به شکلی مشابه این هدف رو قابل دستیابی می کنن.
موسیقی درمانی و کاهش علائم افسردگی
علائم بیماری هایی مانند افسردگی، نگرانی‌های مربوط به اختلالات خلقی، اضطراب، روانگسیختگی، وابستگی به مواد، اوتیسم، مسائل شخصیتی، بیخوابی، دمانس یا زوال عقل تحت تاثیر موسیقی درمانی بهبودی نشون می ده.
موسیقی درمانی می‌تونه عملکرد شناختی، اجتماعی، عاطفی و حرکتی رو ارزیابی کرده و آن رو تقویت کنه. مطالعات نتایج مثبتی رو در بین افرادی که مشکلات ذهنی یا جسمی، آسیب‌های مغزی یا بیماری آلزایمر دارن نشان دادن. این نوع درمان همچنین در درمان و کاهش علائم و دردهای بیماری‌های جسمانی مانند سرطان و فشار خون بالا استفاده شده هستش.
موسیقی اغلب برای کاهش اضطراب و درد در بین مادران در حال زایمان استفاده میشه. همچنین با بهبود سطح عزت نفس، خودپنداره، ارتباط کلامی، رفتار اجتماعی، مهارت‌های اجتماعی شدن، انسجام گروهی و مهارت‌های مقابله همراه هستش.
موسیقی درمانی و سکته
وقتی فردی پس از سکته در برقراری ارتباط با مشکل مواجه می‌شود، خواندن کلمات یا عبارات کوتاهی که روی یک ملودی ساده تنظیم شده‌اند، اغلب می‌تواند به تولید گفتار کمک کرده و توان روانی آن رو افزایش دهد.
فردی که مهارت‌های حرکتی ضعیفی دارد، چه در اثر سکته و چه در اثر عوامل دیگر بیماری، ممکن هستش مهارت‌های حرکتی ظریف خود رو با نواختن ملودی‌های ساده روی پیانو یا زدن ریتم روی پدهای درام بهبود بخشد. گوش دادن به یک محرک ریتمیک، مانند مترونوم، همچنین می‌تواند به فرد کمک کنه تا تمرین حرکات بدنی خود رو آغاز و هماهنگ کنه و زمان‌بندی درستی رو برای واکنش ها پیش بینی کنه.
درمانگر یک قطعه موسیقی رو برای کودکان مبتلا به اوتیسم که مهارت های اجتماعی محدودی دارن پخش می کنه و از آن ها می خواد که وضعیت عاطفی فردی که موسیقی رو ایجاد کرده یا شخصی که آن رو می نوازه تصور کنن.
انجام این کار می تونه به فرد مبتلا به اوتیسم کمک کنه تا توانایی در نظر گرفتن احساساتی رو که دیگران تجربه می کنن تقویت کنه. حلقه‌های نوازندگی گروهی برای القای آرامش، ایجاد خروجی برای احساسات و تقویت ارتباط اجتماعی بین اعضای یک گروه استفاده شده هستش.
اعضای گروه در یک دایره با یک طبل دستی می نشینن در حالی که درمانگر اون ها رو در فعالیت‌های طبل‌زنی هدایت میکنه، اعضای گروه ترغیب میشن در یک زمان یا همه به یکباره بر تنبک ضربه بزنن.
ممکن هستش از کسانی که بخشی از دایره هستن خواسته بشه با نواختن ریتمی بر روی طبل، احساس خود رو بیان کنن یا ممکن هستش از گروه خواسته بشه که موسیقی رو به عنوان ابزاری برای افزایش انسجام گروه، بداهه نوازی کنن. موسیقی در تصاویر هدایت شده یا تکنیک‌های آرام سازی خود پیشرونده عضلانی گنجانده میشه تا اثربخشی این روش‌ها افزایش پیدا میکنه.
روش‌های مداخله ای که در موسیقی‌درمانی به کار می‌ره به طور کلی به تکنیک‌های فعال و پذیرا تقسیم میشه. وقتی شخصی در حال ساخت موسیقی هستش، چه با آواز خواندن ، آشنا شدن با آلات موسیقی و نواختن آن، آهنگسازی یا چه با بداهه نوازی، از تکنیک های فعال موسیقی درمانی استفاده می کنه.
از سوی دیگر، تکنیک‌های دریافتی شامل گوش دادن به موسیقی و پاسخ دادن به آن هستش. مانند رقص یا تجزیه و تحلیل اشعار ترانه.
تکنیک‌های فعال و پذیرا اغلب در طول درمان با هم ترکیب میشن و هر دو به عنوان نقطه شروع برای بحث درباره احساسات، ارزش‌ها و اهداف استفاده میشن.
موسیقی درمانی می تونه به صورت فردی یا گروهی توسط درمانگر یا شخص در حال درمان انتخاب و انجام بشه. یک موسیقی درمانگر عموماً مطمئن میشه که نوع و حالت فرم انتخابی موسیقی و همچنین زمان‌بندی مداخله موسیقی، برای برآوردن نیازها و اهداف فرد در درمان مناسب هستش.
بنابراین درمانگران سعی می‌کنن اطمینان حاصل کنن که اشعار و ملودی یک قطعه موسیقی انتخاب شده به خوبی با خلق و خوی و وضعیت روانی فرد تحت درمان، مطابقت داشته باشه.
به هرحال این روش هم نوعی درمان بر بعضی از بیماری ها هست و موضوعی که در آخر مقاله برای شما مطرح می کنیم این هستش که این روش درمانی هم مثل همه ی روش های درمانی روی برخی افراد جواب میدهد و روی برخی از افراد خیر!
منبع مطلب: سایت آوای روح نواز
