این متن رو با این آهنگ بخونید:
بیاریدش اینجا...
-میشه چشامو باز کنین؟
-نه؛ بشین رو صندلی...
صدایی اومد که مثل صدای کشیده شدن صندلی فلزی روی زمین بود.
روی صندلی نشست.
-اسم؟
-طاها... طاها حمزه.
-شروع کن.
-چی..چی بگم؟
از اول تعریف کن.
من بچه که بودم...
از اول قضیه بگو.
کدوم قضیه؟ اصن اینجا کجاست؟
خودتو نزن به اون راه. من که میشناسمت. شروع کن.
از کِی خب؟
اپیزود سه! اون اپیزود سه کوفتی! از اونجا بگو.
اونو که هنوز منتشر نکردم.
چرا؟
چون افسرده بودم.
چرا؟
سوزنت رو چرا گیر کرده؟ چمیدونم؟ اصن به تو چه؟ نگفتی کی هستیا!
سوال منو جواب بده ابله!
وقتی نمیدونم کی هستی، چجوری میتونم بهت جواب بدم... آخ آی آی کله ام آخ...
کیسه پارچه ای کاملا مشکی را، از روی صورتش برداشت. همه چیز روشن شد. کم کم، چهره ای در هاله نور نمایان شد.
تو.. تو چرا انقد شبیه منی؟ اینجا... اینجا کجاس؟
ساکت شو. فقط بشین سر جان و به من جواب بده. گرفتی؟
نگرفته باشم هم چاره ای ندارم!
هیشش. حرف اضافه نباشه. فقط من سوال میپرسم؛ شیرفهم شد؟
شیر فهم، روباه فهم، فیل فهم، بپرس اون سوالاتو.
چرا تو ویرگول نبودی؟
کِی؟
۱۷ ام بهمن تا ۲۰ ام.
مسافرت.
وسط کرونا؟!
ضروری بود خب.
اون هم عروسی!
آااااره خب.
خب چرا به ویرگول سر نزدی؟
چمیدونم! افسردگی ماهیانه ای چیزی!
بسه طاها بسه! خسته شدم. پادکست چی؟
اونم دلیل تاخیرش افسردگی بود.
من تو رو آدم میکنم. حالا ببین. ریاضی چی؟
اون دلیلش افسردگی نبود. اون دلیلش ...
بگو!
نخوندم! میشه بگی دلیل این بازجویی چیه؟
نه! قضیه انجمن چیه؟
چیچی؟ انجمن چیه؟
N.O.V.I.R.A
ان او وی آی... نویرا؟
همون.
اونو که من نزدم.
ولی بخشی ازش بودی.
آره. بودم بودم.
وظیفت چی بود؟
طَ... طَراحی لوگو.
خب؟ چی شد؟
اتود هاشو زدم، منتظرم تایمم خالی شه بفرستمش توی کامپیوت...
بسّه!
هر دو دستش را دستش را روی میز کوبید و صدا، در کل اتاق پیچید.
تو داری چیکار میکنی؟ با خودت چیکار میکنی؟ چته؟ کلی کار داری بعد مشغولی به یللی تللی؟
افسرده ام...
افسرده ام و کوفت! افسرده ام و درد!
افسردگی بهونس.
آخرین بار کی آنلاین شدی؟
امروز... ساعت ۱۲
چقدر دور بودی؟
سه چهار روز.
نتیجه؟
بیشتر بیام ویرگول؟
وَ؟
برسم به کارام؟
دیگه؟
دیگه چی بگم؟
ببین طاها یه بار دیگه بازی دربیاری اون کارو باهات میکنم.
چی؟! کدوم کار؟
امتحانش مجانیه، میخوای؟
ببین من واقعا نمیدونم تو کی هستی، یا از جون من چی میخوای یا چرا این اطلاعات رو از من داری، من فقط می‌خوان برم خونمون و بشینَ...
بازجو، به شکل هاله ای از نور در می آید و به درون بدن طاها فرو میرود.
آخ آییی نکن نه نههههه.
سکوت، اتاق را فرا میگیرد.
صدای در مغز طاها میپیچد:
حالا می‌خوام بهت بگم من کیم. من طاها ام. طاها حمزه.درسخون! منظم! رو به راه! بدون بیماری های عجیب روحی! یه بچه، مثل بقیه بچه ها! ولی تو! هِه! توی بیچاره! آویشن؟! خنده داره! اگه من نبودی؛ با دستای خودم خفه ات میکردم. ولی چاره ای نیست. از این به بعد میتونی منو صدای درون صدا کنی! آره...
صدای خنده چندش آوری در مغزش میپیچد...
پ.ن: سلام بر صدای درون محترم، خوبی خوشی؟ الان که عادت کردم بهت! چه خبرا؟ میگم که... یه درخواست داشتم ازت. رفقای خیالی مردمو نگاه کن! یکم یاد بگیر. تو که رفیق نیستی؛ حداقل نمک نپاچ! (این غلط املایی نیست.)
پ.نن: ولی واقعا این صدای درون هم حرف چرا و پرت نمیزنه ها! بعضی وقتا هم حرفهای خوبی میزنه.(با چاشنی عصبانیت البته)(الان اینو میخونه مغرور میشه?)
#فعلا
(نمیگم خدافظ که زود زود سر بزنم به اینجا?)
