شما برای اینکه توسط دیگران طرد نشوید و احساس شرمندگی نکنید، همه اعمال، احساسات و حتی ارتباطات خود را کنترل می کنید و مانع بروز آن ها می شوید. بازداری می تواند در مواقع خشم و عصبانیت، خوشحالی و محبت، ابراز احساسات و نیازهای شخصی صورت گیرد. شما در بیان آسیب پذیری یا ابراز کامل احساسات خود، دچار مشکل می شوید. بیش از حد عقلانی و منطقی رفتار می کنید، در حالی که نیازهای هیجانی خود را نادیده می گیرید.
فرد گرفتار در این تله نمی تواند دوست داشتن خود را بیان کند و علاقه ای هم ندارد که راجع به این مسائل صحبت کند. او تصور می کند که اگر به شریک عاطفی اش ابراز علاقه کند، سو برداشت می کند (به قول خودمان پررو می شود) و دیگر نمی تواند زندگی اش را کنترل و مدیریت کند. بنابراین نه احساسات مثبت خود را بازگو می کند و نه احساسات منفی. اکثر افراد گرفتار در این تله جذب کسانی می شوند که درگیر تله محرومیت هیجانی اند.
نشانه های تله بازداری هیجانی
از اینکه نتوانم خشم و عصبانیت خود را کنترل کنم و از این طریق به دیگران از لحاظ هیجانی یا جسمانی ضربه بزنم، نگران و ناراحتم.
خشم و ناراحتی زیادی در درونم وجود دارد که از بیان آن ها خودداری می کنم.
به قدری احساسات خود را کنترل می کنم که دیگران تصور می کنند، آدم بی احساس و سردی هستم در حالی که پر از احساسات ابراز نشده ام.
نگرانم که دیگران فکر نکنند من آدم عصبی و ناراحتی هستم و دچار طردشدگی شوم.
ریشه های تله بازداری هیجانی
همانطور که می دانید کودکی یکی از بهترین و قشنگ ترین دوران زندگی هر فردی است بنابراین والدین باید تمام تلاش خود را بکنند تا با رفتارهای صحیح و اصولی، کودکی تربیت کنند که درگیر این تله ها نشود و درنتیجه آینده بهتری هم برای فرزند خود رقم بزنند. در ادامه با نشانه هایی که به ما هشدار می دهد گرفتار تله بازداری هیجانی شده ایم، آشنا می شویم و بخاطر داشته باشید که در تربیت فرزند خود از انجام این کارها اجتناب کنید.
سرکوب کردن احساسات کودک توسط والدین، به مرور زمان باعث می شود که کودک برای جلوگیری از این سرکوب ها از بیان احساسات و هیجاناتش خودداری کند بنابراین زمینه مناسبی نیز برای گرفتاری در این تله فراهم خواهد شد.
والدین بسیار سخت گیری که دائما اشتباهات کودک را به رویش می آورند نیز می توانند باعث بروز این تله در کودک شوند. در نتیجه کودک می ترسد احساسات و نیازهایش را بازگو کند که مبادا مورد بازخواست قرار گیرد. جملاتی از قبیل دختر نباید سبک باشه و هی بخنده، پسر که گریه نمی کنه و مثال های زیاد دیگری که همه ما بارها و بارها شنیده ایم نشان از این تله دارد.
در فرهنگ ما که خویشتن داری بیش از حد یک حسن به شمار می آید و به عنوان ارزش شناخته می شود، والدین سعی می کنند کودکی تربیت کنند که احساسات و هیجانات خود را بروز ندهد بنابراین شانس گرفتاری در این تله بالا می رود.
راه رهایی از تله بازداری هیجانی
هدف اصلی درمان این است که بیمار به این باور برسد که بیان احساسات و هیجان هایش، خطری را به دنبال ندارد. در طول دوره درمان، بیماران یاد می گیرند خشم خود را به شیوه مناسبی بیان کنند، عاطفه و احساس بیشتری از خود نشان دهند و در مورد احساساتشان صحبت کنند. آنها یاد می گیرند که هیجان ها نیز به اندازه عقلانیت با ارزش اند و همیشه نباید منطقی و عقلانی عمل کرد.
شما برای درمان این تله به یک درمانگر شوخ و خوش مشرب نیاز دارید؛ درمانگری که بتواند هیجانات و احساسات شما را بیدار کند. در کنار درمان اصولی توسط درمانگر نکات زیر را به خاطر بسپارید و مدام به خودتان یادآوری کنید:
از کنترل کردن دیگران دست بردارید، دیگران را به خاطر بروز هیجان های طبیعی شان مسخره نکنید. از اینکه هیجان های خود را بازگو می کنید، احساس شرمندگی نداشته باشید. همینطور باید یاد بگیرید احساسات خود را به شیوه درست و در زمان درست و بجا بیان کنید، خشم خود را به صورت مناسب ابراز کنید، عشقی که در دل دارید را به زبان بیاورید و از بیان آن خجالت زده نشوید.
شما برای رهایی از این تله باید تمرین کنید که صدای خود را با احساسات ترکیب کنید، جملات احساسی بیان کنید. تفریحات و ارتباطات خود را بیشتر کنید و درنهایت یاد بگیرید که با بیان آزادانه احساسات، آرامش بیشتری نصیب شما خواهد شد.
