ابتدا پوند استرلینگ که توسط بانک مرکزی انگلستان چاپ می شد به عنوان ارز جهانروا در کشور انگلستان و کشورهای مستعمره و برخی دیگر، مورد استفاده قرار می گرفت.
اما بعد از دو جنگ جهانی به دلایل زیر کشورهای جهان نمی توانستند به پوند استرلینگ به عنوان ارز جهانی اعتماد کنند:
1- تا قبل از جنگ جهانی، انگلستان دارای ذخایر عظیم طلا بود. در حین جنگ به دلیل حضور انگلستان در منطقه ی جنگی و عدم وجود امنیت طلای بسیار زیادی به آمریکا منتقل شد.
2- انگلستان به دنبال ایجاد بازار آزاد جهانی و استیلای پوند بر مبادلات جهانی و نیازمندی همه ی کشورها به پوند استرلینگ، برخی قوانین مثل قانون غله و برداشتن تعرفه از کالاهای وارداتی را تصویب کرد که سبب شد کالاهایی که ساخت سایر کشورها بود، با قیمت کمتر از کالاهای انگلیسی و کشورهای مستعمره ی آن، وارد بازار شوند و تولید کنندگان انگلیسی بیشترین آسیب را ببینند.
3- هزینه های جنگ بسیار زیاد بود. پس بانک مرکزی انگلستان از بانک های آمریکایی قرض می کردند. هم چنین سایر کشورهایی که با انگلستان بودند از طرف بانک مرکزی انگلیس از بانک های آمریکایی پول قرض می کردند تا تامین مالی جنگ را انجام دهند که سبب مقروض شدن بانک مرکزی انگلستان (با مبالغ بسیار) به بانک های آمریکایی شد. در همین حین هم اتفاقاتی نظیر، تام الاختیار بودن بانک های آمریکایی برای خرید اسلحه و... به بی اعتبار شدن پوند کمک کردند. بعد از جنگ نیز، کشورهای جنگ زده برای بازسازی مجبور به استقراض بودند که طبیعتا از بانک های آمریکایی تامین می شد.
4- کشور آمریکا از منطقه ی جنگ دور بود و کمترین آسیب را در بین کشورهای جنگ زده دید.
این ها برخی از عواملی بود که سبب تضعیف پوند استرلینگ و جلب اعتماد کشورهای جهان به دلار امریکا شد. در نهایت نیز در کنفرانس برتون وودز، دلار به عنوان ارز جهان روا انتخاب شد و کشورهای عضو از جمله فرانسه و آلمان و انگلیس و کشورهای تحت نظر آنها، خود را به استفاده از دلار برای مبادلات خود متعهد کردند.
خوشحال تجربیات و مطالعات خودتون رو با من هم به اشتراک بذارید.
