بار تو ، سقوط او

بنظرم یکی از موهبت هایی که میتونه نصیبتون بشه اینه که افراد مهم زندگیتون به خودشون اهمیت بدن

خودشونو دوست داشته باشند و خودشون رو در معرض خطر هایی قرار ندن که تبدیل به بخش نگران کننده ای از زندگی شما بشن

ی جایی خوندم : نگرانی برای کسی که خودش رو در آغوش نمی‌گیره شبیه دویدن با پای شکسته‌ست ادامه میدی اما هر قدمت درد داره

داشتن ادم هایی که مراقب خودشون نیستن وقتی فرد مسئول دیگه ای وجود نداره مثل ی بار سنگین روی دوشت میشه که نمیتونی این بارو از سرت واکنی و بندازی گردن یکی دیگه

مثل ی زنجیر سنگینه که به پات بسته شده و رفتن تو و ترک کردن اون هارو سخت و شکنجه اور میکنه

حتی اگه ی روز بتونی این زنجیرو از پات باز کنی و ترکشون کنی بخشی از وجودت هیچوقت اروم‌نمیگیره

گاهی حقیقت اینه که بعضی آدمها هیچوقت یاد نمیگیرن خودشون رو نجات بدن و تو محکومی فقط تماشاگر سقوطشون باشی در حالیکه بخشی از وجودت همراهشون فرو میریزه