رئیس جمهور در سخنرانی روز خبرنگاران گفت که هدیه دولت به خبرنگاران یکسال اینترنت رایگان است. در نگاه اول چیز بدی به نظر نمی‌آمد. خبرنگاری یکی از مشاغل سخت، کم درآمد و حساس است و اینترنت یکی از الزامات اصلی آن است، خبرنگاران قطعا چند برابر بیشتر از بسیاری مشاغل دیگر به اینترنت نیاز دارند. اینکه نهادهای مربوط برای دادن رفاه بیشتر به این گروه اقدام کنند چیز عجیبی نیست و به نظر خیلی هم خوب است.
اما چه می‌شود که این اتفاق مثل یک سیلی به گوش خبرنگاران، دردناک می‌شود. ماجرا اینجاست :
1.سرچشمه آب را به روی شما بسته اند و شما مجبورید برای برداشتن آب کیلومترها پیاده بروید و بانکه تان را آب کنید و این بانکه سنگین را روی دوش بگذارید و دوباره برگردید تا به بقیه آب برسانید و به خاطر این کار هم با تهدیدات مختلف روبرو بشوید و بی احترامی بشنوید، بعد یکی از همان ها که در بستن آب دست داشته بگوید خدا قوت این قاقالی‌لی را هم بگیر در راه بخور قوت بگیری. حالا جای آب بگذارید دسترسی آزاد به اطلاعات.
2.از دیدگاه بسیاری کارشناسان و در بسیاری آئین نامه ها و ... خبرنگاری شغل سخت و زیان آور است اخیرا دولت هم این مساله را به رسمیت شناخت ، یعنی باید در بیمه و مدت بازنشستگی ما تغییراتی به وجود بیاید تا ببینیم کی و چگونه عملی می‌شود، بعد وقتی می گویند اینترنت رایگان برای یکسال که فوقش می‌شود 300 هزار تومان، آدم می‌خواهد بگوید شما حقوق وحق بیمه و سنوات و بازنشستگیم را بر اساس قانون بده اصلا من 300 می‌دهم برای شما اینترت رایگان یکساله می‌گیرم.
3.آزادی بیان، آزادی بیان، آزادی بیان...
و آخر هم اینکه ما شکست خوردیم هزاران نفر همه این ها را فروختند به قاقالی لی و برای اینترنت رایگان ثبت نام کردند که هیچ اصلا انجمن صنفی خبرنگاران زنگ می زند که ما خودمات برایتان ثبت نام می کنیم. اگرچه یادمان نرود ممکن است هرجا ساندیس می دهند ، ساندیس خورها هم لباس همان گروه را بپوشند و در صف بایستند. الله و اعلم.
