فن سانتریفیوژ وسیله ای مکانیکی برای انتقال هوا یا گازهای دیگر در یک جهت در زاویه نسبت به سیال ورودی است. فن های گریز از مرکز معمولاً دارای یک محفظه کانال دار جهت هدایت هوای خروجی در یک جهت خاص یا از طریق یک مخزن گرم هستند. چنین پنکه ای را دمنده ، بادبزن ، دمنده بیسکویت [نیاز به منبع] یا پنکه قفس سنجابی نیز می نامند (زیرا به نظر می رسد چرخ همستر است). این فن ها با پروانه های چرخان سرعت و حجم جریان هوا را افزایش می دهند. [1]
فن های سانتریفیوژ از انرژی جنبشی پروانه ها برای افزایش حجم جریان هوا استفاده می کنند که به نوبه خود در برابر مقاومت ناشی از مجاری ، میراگرها و سایر اجزا حرکت می کند. فن های گریز از مرکز هوا را به طور شعاعی جابجا می کنند و جهت (به طور معمول در 90 درجه) جریان هوا را تغییر می دهند. آنها محکم ، ساکت ، قابل اعتماد و قادر به فعالیت در طیف وسیعی از شرایط هستند. [2]
فن های گریز از مرکز دستگاههایی با جابجایی ثابت یا حجم ثابت هستند ، بدین معنی که با سرعت ثابت فن ، یک فن گریز از مرکز نسبتاً ثابت هوا را به جای جرم ثابت حرکت می دهد. این بدان معنی است که سرعت هوا در سیستم ثابت است حتی اگر سرعت جریان جرم از طریق فن ثابت نباشد. [نیاز به منبع] فن های سانتریفیوژ دستگاه هایی با جابجایی مثبت نیستند و فن های گریز از مرکز در مقایسه با دمنده های با جابجایی مثبت دارای مزایا و معایب خاصی هستند: فن های گریز از مرکز از کارایی بیشتری برخوردار هستند ، در حالی که بلورهای با جابجایی مثبت ممکن است هزینه سرمایه کمتری داشته باشند. [3] [4] [5 ] [6] [7]
اولین اشاره به فن های گریز از مرکز در سال 1556 توسط گئورگ پاور (به لاتین: Georgius Agricola) در کتاب خود De Re Metallica بود ، جایی که او نشان می دهد از چنین فن هایی برای تهویه مین ها استفاده می شود. [9] پس از آن ، فن های گریز از مرکز به تدریج از کار افتادند. تنها در دهه های اولیه قرن نوزدهم بود که علاقه به فن های گریز از مرکز دوباره زنده شد. در سال 1815 مارکی دو شبان از طرفداران استفاده از فن گریز از مرکز حمایت کرد و در همان سال حق ثبت اختراع انگلیس را گرفت. [10] در سال 1827 ، ادوین استیونز از بوردنتاون ، نیوجرسی ، یک فن برای دمیدن هوا به دیگهای بخار کشتی بخار آمریکای شمالی نصب کرد. [11] به همین ترتیب ، در سال 1832 ، مهندس سوئدی-آمریکایی جان اریکسون از یک فن گریز از مرکز به عنوان دمنده در کشتی بخار Corsair استفاده کرد. [12] یک فن سانتریفیوژ توسط مهندس نظامی روسی الکساندر سبلوکوف در سال 1832 اختراع شد و هم در صنایع سبک روسیه (مانند تولید قند) و هم در خارج از کشور مورد استفاده قرار گرفت. [13]
یکی از مهمترین تحولات صنعت معدن ، فن گویبال بود که در سال 1862 توسط مهندس فرانسوی ، تئوفیل گیبال ، در بلژیک ثبت اختراع شد. فن گویبال دارای یک حالت مارپیچ پیرامون پره های فن و همچنین یک کرکره انعطاف پذیر برای کنترل سرعت فرار بود ، که این امر آن را بسیار برتر از طرح های قبلی فن باز می کرد و منجر به استخراج در اعماق زیاد می شد. از چنین فن هایی به طور گسترده برای تهویه مین در سراسر انگلیس استفاده می شد. [14] [15]
منبع : https://en.wikipedia.org/wiki/Centrifugal_fan
