این روزها، در میان این همه شلوغی که گاهی طاقت انسان را به نهایت می‌رساند، شاید هیچ چیز بهتر از دعوت یک دوست به مهمانی، حال آدم را خوب نکند! و چه زیباست که اگر این دوست خوب خدا، و محل مهمانی خانه خدا باشد.خانه ای که با دیگر خانه ها فرق دارد، اما چه فرقی؟ شاید راه دانستن آن، در سه روز در خانه خدا مهمان بودن نهفته شده‌باشد.
تعریف حقیقی مسجدچیست؟ شاید چند روزی اقامت در آن، نشان دهد که چرا مسجدالحرام خانه ای برای مردم خوانده شده است(1). برای کسانی که طعم آرامش مسجد را چشیده‌اند، به راستی آسایش خانه‌ای دیگر می تواند آرام‌بخش روحشان باشد؟و آیا برای فرار از مشکلات و یکنواختی‌ها، جایی بهتر از آغوش خدا می‌توانند بیابند؟ بیهوده نیست که مولاالموحدین علی(ع) فرموده‌اند: «نشستـن در مسجد برای مـن٬ از نشستن در بهشت محبوب‌تر است زیرا بودن در بهشت مرا خوشنود می‌ســازد و بودن در مسجد خدایم را»(۲) آری،همه فضیلت‌هایی که برای مسجد نقل شده‌‌است، لزوم خلوت کردن در آن را می‌رساند، سه روز برای غربت‌زدایی با خانه خدا.
شاید عده‌ای تو را فردی پاک و متقی بدانند، عده ای گنه‌کار و عده ای چنین و چنان. اما حقیقت آن است که تو خود بر راز ها و نهانت داناتر هستی، تنها رازی که کسی غیر از تو از آن باخبر نیست کیفیت رابطه‌ات با پروردگار است. حال در اعتکاف فرصتی فراهم می‌شود تا با خدایت خلوت کنی، تا بتوانی با قلبت او را ببینی. برای همین است که در مسجد میمانی تا چشمان قلبت به کار بیفتند و حتی زبان از خوردن و آشامیدن می بندی تا همچون بالنی که طناب هایش دانه‌دانه پاره می‌شوند، به «کمال الانقطاع الیک»(۳) برسی. اعتکاف فرصتی است تا اخلاص خودت را محک بزنی. در میان انسان‌ها، توجه خود را معطوف خدا نمایی و تمجید برخی تو را مغرور و سرزنش برخی دیگر تو را مایوس نسازد. یاد می‌گیری تا نگران خوشنودی یا عدم خوشنودی مردم نباشی. چرا که حالشان دائم در حال دگرگونی است. امروز تو را دوست دارند و فردا از تو بیزارند. دغدغه‌ات این می‌شود که خدای مردم تو را دوست داشته باشد. چرا که اگر او تو را دوست داشته باشد، دل‌های مردم را نیز به سمت تو سوق می‌دهد. هر که می‌خواهد به سمت خدا برود، باید دست از دنیا بردارد. در مسجد باید همچون کودکی باشی در آغوش پدر که جز برای چند لحظه ای حواسش همواره معطوف پدرش است. اعتکاف تمرین برای دیدار با خداست. اعتکاف، مصداق بارز «موتوا قبل ان تموتوا»(4) است.
اکثر اوقات نیاز نیست تا برای ادامه‌دادن به راه به سختی تمرین کنی، بلکه باید چند لحظه ای به کنار بنشینی و از مشکلات فاصله بگیری. اعتکاف هم به همین منزله است! خداوند سه روز تو را به مهمانی در خانه‌اش فرا می‌خواند و روح تو را با عبادت جانی دوباره می‌بخشاید و تو را برای شروعی قوی‌تر آماده می‌سازد.
سلامت یک رابطه با این که چقدر «خودت» هستی تعیین می شود. چقدر راحت هستی. نیازی به نقش بازی کردن نداری. آری، در اعتکاف خداوند حتی مصرف عطر را منع می‌کند تا در ساده‌ترین صورت به محضر او درآیی. اکنون نیاز به خدا بیشتر به‌چشم می‌آید، خدایی که تو را به خاطر خودت دوست دارد. نه ظاهرت! نه به‌سبب رابطه خویشاوندی! نه به‌سبب چیز های دیگر. این جاست که باید راحت باشی. چرا که هم او تورا همانگونه که هستی دوست دارد و هم اوست که همه چیز به دست اوست.
اعتکاف فرصتی است تا گذشته را به فراموشی بسپاری ، اعتکاف همان نقطه عطفی است که همه ما آدم ها در زندگی به دنبال آن می گردیم. اعتکاف تمرینی است تا روزی که در مقابل پروردگارت می‌ایستی، آماده باشی. یادمان باشد اعتکاف اصرار برای ملاقات با خداست!
۱. إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبَارَكًا وَهُدًى لِلْعَالَمِينَ/آل‌عمران 96
۲. وسايل الشيعه ج 3 ص 477
۳. خداى كمال جدايى از مخلوقات را، براى رسين كامل به خودت به من ارزانى كن/مناجات شعبانیه
4. بحارالانوار ج 72، ص ۵۴
