هر وقت صحبت از قوانین اسلامی می‌شود، سخن آن شیخ کلیدبه‌دست به خاطرم می‌آید که : «بگذارید مردم خودشان راه بهشت را انتخاب کنند. به زور و با شلاق نمی‌شود مردم را به راه بهشت برد!». آیا اساساً حکومت اسلامی وظیفه دارد مردمش را به بهشت ببرد؟ قطعا بله! هر کس ذره‌ای با اسلام آشنایی داشته باشد می‌داند که نه تنها حکومت، بلکه تمامی مسلمانان وظیفه دارند یکدیگر و جامعه را به بهشت ببرند. اصلا سعادت فردی هرکس نیز از مسیر رشد جامعه می‌گذرد. اگر این‌گونه نبود اصولا واجباتی مثل امر به معروف و نهی از منکر معنایی نداشتند. اما چگونه؟ به اجبار؟ قطعا خیر! قوانین اسلامی هم نمی‌آیند که کسی را به زور به «بهشت» ببرند. نشانه‌اش هم آنکه قانون با خلوت مردم و اعمال پنهانی آنها، حتی اگر بتواند هم کاری ندارد. اما قوانین اسلامی می‌آیند تا نگذارند کسی دیگری را بدون اختیار و به اجبار به سمت «جهنم» بکشاند! و این اتفاقی است که به وضوح در جوامع غیراسلامی رخ می‌دهد. وقتی جامعه بستری برای رواج گناه شد دیگر مردمان آن با تاثیر غیرمستقیم اجتماعی، خود به خود و بدون اختیار به سمت گناه کشیده می‌شوند و آن جامعه ذره ذره از هدف خود که «ایجاد بهترین بستر برای رشد و تعالی» است فاصله می‌گیرد تا به کانونی برای گمراهی آنها تبدیل شود. وقتی محیط سالم باشد، سالم ماندن آسان و بیمار شدن استثناء است اما اگر محیط آلوده به ویروس باشد، سالم ماندن مثل بالارفتن از یک سراشیبی تند، سخت و طاقت فرسا می‌شود و افراد کمی می‌توانند از آن با موفقیت عبور کنند. به همین دلیل است که قوانین نقش به‌سزایی در سعادت یا گمراهی جوامع و اعضای آنها ایفا می‌کنند.
