گفتی که مستجاب کنم گر دعا کنی / توفیق هم عطا کن و حال دعا ببخش
چرا با این همه تفریحات متنوع و آسایشی که مردمان این زمان دارند، اما هنوز هم آمار افسردگی و خودکشی بالا است؟ در این زمانه، در میان هیاهوی شادی‌های سطحی، به راستی چه‌چیزی نجات بخش آدمی از شر مسکن‌های موقتی خواهد بود جز پیمودن راه روشنی که در یادگاری پیامبر مهربانی‌ها، برای ما آشکار شده است.
«و مَن اَعرِض عن ذکری فان له معیشه ضنکا» هرکس از یاد خدا روی برگرداند، زندگی سخت و دشواری خواهد داشت.
خالقمان در قرآن‌کریم به ما راه شاد زیستن را نشان داده است اما چه بسا فراوانند افرادی که با شادی‌های تصنعی و دوری جستن از خدا، گرفتار بیماری‌های گوناگون روانی و افسردگی می‌شوند. در دنیای امروز نسخه‌های پیچیده‌ای برای شاد زیستن تجویز می‌کنند؛ نسخه‌هایی که جز اثر شادی‌بخش کوتاه‌مدت و زیان‌های بلند مدت، برای انسان‌ها چیزی نداشته است. اما خداوند در جمله‌ای راه آرام بودن و شاد زیستن را به ما می‌آموزد و می‌گوید«الا بذکر الله تطمئن القلوب»؛ به راستی قلب‌ها با یاد خدا آرام می‌گیرد. پس برای داشتن نشاطی که دنیایمان را شاد و آخرت‌مان را شادتر کند، مسیری نیکوتر از دعا، توسل و توکل به پروردگار منان وجود ندارد. دعا و ذکری که دل را آرام می‌کند، و آرامشی که حس خوب شاد بودن را به انسان تزریق می‌کند.
برخلاف تصوری که از دین مبین اسلام در ذهن‌ها وجود دارد، اسلام دین عزاداری و غم و مصیبت نیست. ما آیات و روایات متعددی، در توصیه به شاد زیستن داریم. روایتی از امام صادق (ع) بر این نکته تاکید دارد که «شادی‌های حلال دنیایی می‌تواند کمکی برای رسیدن به شادی‌های معنوی باشد.» ایشان به نقل از اندرزهای حکیمانه آل‌داوود می‌فرماید: «یک مسلمان اندیشمند سزاوار است که در حال انجام یکی از این سه کار مشاهده شود: یا در حال فعالیت اقتصادی و تأمین معاش بوده، یا برای آخرت خویش توشه برداشته و یا به شادی‌هایی که حرام نیستند بپردازد و نیز هر مسلمان سزاوار است که بخشی از فرصت‌های خود را با پروردگار خویش خلوت کند و بخشی دیگر را با دوستانی بگذراند که او را به یاد آخرتش بیاندازند و باقی مانده فرصت خویش را نیز به شادی‌های حلال بپردازد که این شادی‌ها کمکی برای او در انجام دو فعالیت قبلی خواهند بود.»
و در پایان از پروردگار خویش می‌خواهیم که زندگی‌مان را مملو از تبسم بی‌بدیلت و خشنودی‌مان را در رضای خود بگرداند.
