بسم الله الرحمن الرحیم
خلاصه سخنرانی هفتگی / ۲۳ آبان ۱۴۰۲ / استاد قاسمیان / جلسه چهارم
صفحه ۳۶۲ قرآن را باز کنید:
اگر انسان نتواند رشد کند، انسان دیگری هم از کار آن شخص رشد نمی‌یابد: {وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَالَّذِي خَبُثَ لَا يَخْرُجُ إِلَّا نَكِدًا}
امام دنبال ماست، نه امکانات ما. ماجرای حُر ابن یزید جُعفی: امام حسین بسیار به دنیال این شخص رفت که بیا و در کربلا یاری‌مان بده. او گفت من اموالی دارم که می‌توانم ببخشم اما خودم نمی‌آیم، حضرت نگرفتند و به هنگام رفتن فرمودند: آن قرآن را بکوب در قلب قسی خود، نه اینکه فقط بخوانی‌اش: {كُنْتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّينَ عَضُدًا}
اگر خواستید متوجه بشوید راهتان درست یا خیر، نگاهی به رفقای اطرافتان، به اماکن و مجالسی که می‌روید بیندازید. اما گمان نکنید این اتفاقات و تغییرات به دست شماست، اگر کوچک‌ترین ظلمی کنید باید جوابش را پس دهید. گناه حتی جلوی نماز شب خواندن را هم می‌گیرد.
خاطره‌ای از شیخ رجب‌علی خیاط توسط پسرش نقل می‌شود که شیخ سوار یک تاکسی شد که مرد و زنی در آن بودند، مرد میگوید خانمم چند روز است بی‌امان سردرد ناموجهی دارد و مسکن‌ها هم برایش دوا نمی‌شوند. شیخ رو کرد به زن و گفت همشیره بچه را که اینجور نمی‌زنند، شیرینی و اسباب بازی برایش بخرید و از دلش در بیارید. بعد از اینکه والدین کودک به توصیه عمل کردند و فرزندشان خوشحال شد، گویی این کار آب روی آتش بود و سر خانم خوب شد.
پس اگر دیدی پایی درد گرفت، زخمی برداشتی، توجه کن چه کاری مسبب این شده! در سطح فهم ما با یک پانسمان حل می‌شود اما در واقع دلیل ماورایی‌ای دارد.
خلیل یعنی رفیقِ قاطی‌شده، تلفیق‌شده. روز قیامت، کافر انگشت می‌گزد و میگوید کاش من در محوریت رسول با رسول حرکت می‌کردم، می‌گویند کاش فلانی خلیل من نبود، او من را گمراه کرد: {وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا}
پیامبر میگوید قوم من قرآن را مهجور گذاشتند ترجمه غلطی‌ست. اما درستش این است که آن‌ها انتخاب کردند که نباشد و مهجور بماند: {وَقَالَ الرَّسُولُ يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَٰذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا}
گاهی می‌بینی معارف با عقلت جور در نمی‌آید، این به علت شیاطینِ خلیل اطرافت است اما نکته این است که مومنین بر اساس وجود شیاطین بالا می‌روند.
ناگاه فردی دیگر مسجد نمی‌رود، قرآن نمی‌خواند، می‌خواند ولی قبول نمی‌کند، یقین ندارد، یعنی اطرافیانش کارشان را کرده‌اند: {وَكَذَٰلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا مِنَ الْمُجْرِمِينَ}
اگر خودت را سر کار بگذاری، خدا هم برایت کار درست می‌کند. اگر تباه هستی خدا هم به تباهیِ تو می‌افزاید یا اگر داری کار مفید می‌کنی، در آن مسیر کمکَت می‌کند؛ پس وقت تلف نکن تا خدا وقتت را تلف نکند.
