پریسا نقی‌زاده، ورودی ۹۶ کارشناسی مهندسی برق
خیلی فکر کردم چه بنویسم که بتوانم تصویر خوبی را از تجربه‌های بی‌نهایت شیرینم در دانشگاه برایتان ترسیم کنم.
شریف با تمام فشردگی زمان‌هایش، تا ساعت ۸ شب در دانشگاه بودن‌هایش، پروژه‌های فشرده‌اش، امتحان‌های سخت و آسانش، بچه‌های سخت‌کوش و باهوشش، باصفا و منصف‌اش، دورهمی‌های زیبای فعالینش، جلسه‌های شبانه‌ی نشریه‌هایش، مسئولیت‌های تشکل‌هایش، مسجدش، کتابخانه‌اش و همه‌ی نفس کشیدن‌هایم در آن، بهترین و زیباترین نعمت خداوند بوده است برایم.
نه به جهت جایگاه اجتماعی، یا حتی نه صرفاً به جهت علمی که در آن توفیق یادگیری می‌یابم. آن چیزهایی که خداوند به‌واسطه‌ی این سه سال و خرده‌ای زندگی در شریف به من عطا کرده است، خارج از چیزی از جنس ماده، توهم و خیال است.
من چیزی از جنس حیات طیبه را تجربه کرده‌ام. با انسان‌هایی همنشین بوده‌ام و توفیق آشنایی‌شان را داشته‌ام که وصف لذت همنشینی‌شان، و عظمت روحشان در کلام نمی‌گنجد.
بعضی چیزها را نباید گفت، اصلاً گاهی گفتنشان لطفی هم ندارد! پس من هم نمی‌گویم؛ گفتنی نیست، اما ردّش را می‌توانید در سخنان خیلی از بچه‌های هیات پیدا کنید؛ ردّ لذت تجربه‌ی حیات طیبه را!
کمی مختصر بخواهم بگویم حقیقت آن است که نقطه‌ی عطف تمام فعالیت‌ها و نفس کشیدن‌های من در دانشگاه، مسجد بود و هست. هیات روح و قلب دانشگاه است که روزیِ حیات طیبه‌ی تمامِ شریف را به دست حضرت زهرا (س) تقسیم می‌کند و مسجد تبلور فیزیکی این قلب است. عشق چشیدنی است و حیات طیبه نیز. هرگز نمی‌توان احساس پنهان‌شده در دوستی‌های عمیق هیات و روزی‌هایی که در این سفره به دست حضرت زهرا (س) تقسیم می‌شود را تعریف کرد. پس چیزی نمی‌گویم؛ تنها یک جمله، اگر شما قدمی حرکت کنید و خوب درس بخوانید، خود حضرت زهرا (س) دستتتان را خواهد گرفت و به هیات خواهد آورد. حتی اگر به ظاهر در فعالیت‌های آن فعال نباشید، یا از بعضی روزی‌ها محروم شوید، اما به نظر من تمام بچه‌های شریف، آن‌هایی که قدم اول را برداشته‌اند، کم و بیش مشمول این روزی‌ها هستند، گرچه خود ندانند.
شاداب و امیدوار و موفق باشید و از لحظه لحظه‌ی این دوران به خوبی استفاده کنید، خوش آمدید!
