وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ (انبیاء 105)
باور به مهدویت، به انحای مختلفش، باوری مشترک بین بشریت است. اغلب مکاتب بشری نیز به پایان خوش دنیا امیدوارند. ادیان الهی، گام را فراتر نهاده و این پایان خوش را به دست منجی می‌دانند. در دین مبین اسلام این منجی با لقب مهدی مشخص گشته‌است و همه مسلمین قائلند که او از نسل پیامبر مکرم اسلام است. اما بعضی از اهل سنت چنین باور دارند که منجی هنوز متولد نشده‌است. در این میان، شیعه مفتخر به اعتقاد به چنین امامی است که «يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْرا[1]»
وقتی به کتب روایی رجوع می‌کنیم؛ در مییابیم که این آیه به حضرت صاحب الزمان و اصحاب‌شان اشاره دارد: «أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ قال: القائم ع و أصحابه[2]»
با اینکه بنابر اعتقاد اسلامی، کتاب مقدس یهودیان و مسیحیان دستخوش تحریفات بسیاری گشته است[3]اما بعضی از آثار حق و حقیقت هم‌چنان در آن جلوه‌گر است. برای مثال، در این آیه تصریح شده که پایان خوش جهان، در زبور هم ذکر گشته است. طبق روایات ما، زبور کتابی است که بر حضرت داوود علی نبینا و آله و علیه السلام نازل گشته است[4]. وقتی به باقی مانده این کتاب که در نزد مسیحیان و یهودیان به مزامیر داوود مشهور است؛ رجوع می‌کنیم؛ هم‌چنان این عبارات را مییابیم: «نیکان، دنیا را به ارث خواهند برد و تا به ابد در آن سکونت خواهند‌نمود[5]»
وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمينَ (انبیاء 107)
یکی از زیبا‌ترین توصیفات خداوند از نبی مکرم اسلام در قرآن کریم، همین عبارت «رحمت للعالمین» است. عبارتی که اگر به عمق معنای آن توجه کنیم؛ فهم بهتر و بیشتری از چرایی سر فرود آوردن خود نسبت به این ذات نورانی را در مییابیم. خداوند حبیب خود را که رحمتی برای همه عوالم بود، به میان ما فرستاد و ما را ملزم به تبعیت از او نمود. قطعا ابعاد مختلف این رحمت از فهم بشریت بیرون است؛ اما بعضی از این ابعاد را می‌توان با راهنمایی روایات معصومین، بدان دست یافت و خود نیز آن را با عمق وجود تایید کرد.
یکی از ابعاد رحمت بودن پیامبر، نمایان ساختن راه سعادت بر ماست. ممکن است پیمودن این راه سعادت برای افراد مختلف، سخت بنماید و مشقت این پیمایش، آن را در نظر آنان شبیه به آزار نمایان کند؛ اما اگر دقیق‌تر به مسئله نگاه کنیم، خداوند از سر رحمت این فرامین را از طریق رسولش به ما رسانیده تا بتوانیم سعادت‌مند شویم. و هر آینه وقتی کسی با توجه به این رحمت خداوند، باز هم مصر بر ضلالت است، مستحق عذاب خواهد بود.
در ابتدای روایتی در بیان حرمت بعضی از آلات موسیقی و ...، پیامبر یادآوری می‌نمایند که چون رحمت للعالمین هستند، باید آثار این‌ها را از میان بردارند:
«سُئِلَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الْخَمْرِ فَقَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بَعَثَنِي رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ وَ لِأَمْحَقَ الْمَعَازِفَ وَ الْمَزَامِيرَ وَ أُمُورَ الْجَاهِلِيَّةِ وَ الْأَوْثَان ...[6]»
در پایان این مجموعه از خداوند متعال خواستاریم که به حق رحمت للعالمین و به حق رحمت الله الواسعه، دست ما را از دامان ثقلین کوتاه ننماید.
[1] الغيبة للنعماني، النص، ص: 189
[2] تفسير القمي، ج2، ص: 77
[3] خداوند متعال در چند آیه به این مسئله اشاره می نماید. برای مثال: فَوَيْلٌ لِلَّذينَ يَكْتُبُونَ الْكِتابَ بِأَيْديهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هذا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ لِيَشْتَرُوا بِهِ ثَمَناً قَليلاً فَوَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا كَتَبَتْ أَيْديهِمْ وَ وَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا يَكْسِبُون (بقره 29). البته این عقیده توسط بعضی محققان یهودی و مسیحی نیز قرار گرفته و در این راستا تحقیقات فراوانی انجام داده اند. برای پیگیری این تحقیقات: ر.ک. کتاب مقدس، عبدالرحیم سلیمانی اردستانی.
[4] وَ الزَّبُورُ الَّذِي أُنْزِلَ عَلَى دَاوُد (الكافي (ط - الإسلامية)، ج1، ص: 226)
[5] مزامیر، 37:29
[6] الكافي (ط - الإسلامية)، ج6، ص: 396
