بسم الله الرحمن الرحیم
روایتی از امام کاظم علیه السلام نقل شده، حضرت می‌فرمایند که:
«من دَعی لِأَخیهِ بِظَهْر الغَیبِ»؛ هر کس برای برادر خودش، برای برادر دینی خودش، پشت سر او برایش دعا کند و نه در مقابلش،
«نُودِی مِنَ الْعَرْشِ»؛ از عرش ندایی می‌آید که می‌گوید:
«وَ لَکَ مِأَةُ أَلْفِ ضِعْفٍ»؛ برای خودت، که برای برادرت پشت سرش دعا کردی، صد هزار برابر، همین دعا برای تو و در حق تو مستجاب می‌شود.
این معارف را اولاً ما باید یاد بگیریم و بدانیم که اگر برای دیگران، برای برادرمان، پشت سرش دعا می‌کنیم صد هزار برابر برای خودمان مستجاب می‌شود. و همین که این را مقداری تمرین بکنیم؛ گاهی اوقات ما یک‌سری چیزها را می‌دانیم، اما باورش مقداری برای ما سخت است. یعنی چه؟ یعنی من برای کس دیگری دعا کنم؟ بهترین حالات برای خودم که دارم اشک می‌ریزم، حالت توبه و انابه خودم هست، فرض بفرمایید مثلاً در شب‌های قدر قرآن به سر گرفتم یا در روضه‌ای یا در مناجاتی، حال خوشی به من دست داده، خب بهتر است برای خودم دعا کنم، پاک شوم، بعد مثلاً برای کس دیگری دعا کنم. چطور می‌شود که برای دیگری بخواهم دعا کنم؟
اما باید این را به خودمان بقبولانیم که خود این دعا برای دیگران، خودش یک صفای باطنی برای انسان ایجاد می‌کند و اصلاً یکی از راه‌هایی که انسان و قلبش را نورانی می‌کند، صاف می‌کند، همین دعای برای دیگران است. این را باید کم کم تمرین کنیم. شاید اولش مقداری برای ما سخت باشد، اما یواش یواش آدم برای دیگران دعا بکند، می‌تواند به مرحله‌ای برسد که اصلاً خودش را فراموش بکند و این یکی از قدم‌های «فنای فی الله» هست که آدم پا روی نفس خودش بگذارد و فقط برای دیگران دعا کند.
ان‌شاءالله که در این ایام، در این ساعات، در این لیالی، خدا به ما توفیق بدهد که بتوانیم برای دیگران هم دعا کنیم.
به برکت صلواتی بر محمد و آل محمد.
