دلسوزی نسبت به اطرافیان

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین و صلی الله علی سیدنا محمد و اله الطاهرین.

یکی از نکات بسیار مهم در سبک زندگی ما، که شاید بعضی از ما نسبت به آن غافل باشیم، دلسوزی نسبت به اطرافیان و نسبت به خانواده‌ها است.

در سورهٔ مبارکهٔ طور وقتی که گفتگوی میان بهشتی‌ها را مطرح می‌کند، می‌فرماید که: «و اقبل بعضهم علی بعض یتسائلون»؛ بهشتیان به هم رو می‌کنند و از همدیگر در مورد اعمالی که در دنیا انجام می‌دادند و باعث شده بهشتی بشوند، سوال می‌کنند. بعضی‌ از آنها اینطور می‌گویند که «قالوا انا کنا قبل فی اهلنا مشفقین»؛ ما در دنیا نسبت به اهلمان، نسبت به خانواده، نسبت به اطرافیان‌مان، مشفق بودیم، دلسوز بودیم. بعد قرآن می‌فرماید که «فمن الله علینا»؛ یعنی قرآن از قول این بهشتی‌ها می‌فرماید که «فمن الله علینا و وقانا عذاب السموم»؛ به خاطر همین مشفق بودن ما و دلسوز بودن ما نسبت به خانواده، خدا بر سر ما منت گذاشت و ما را از عذاب سموم، از این باد سوزان نجات داد.

این موضوع بیانگر این است که منت گذاشتن خداوند و دور کردن عذاب از سر ما تابع مشفق بودن و دلسوز بودن ما نسبت به خانواده است. یک وقتی نشود که ما تخت گاز برویم و شروع کنیم اهل عبادات شویم، اهل مناجات شویم، اهل کارهای مختلف شویم، منتها نسبت به خانواده خود و اطرافیان خود اصلاً دلسوزی نداشته باشیم.

ان‌شاءالله که عامل به این معارف باشیم، به برکت صلوات بر محمد و آل محمد.