بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم. الحمدُ للَّهِ رَبّ العالَمینَ وَ الصّلاةُ وَ السّلامُ عَلی سَیّدُنا و نبیّنا ابی‌القاسم‌ِ مُحمّد و عَلی آلِهِ الأطیَبینَ الأطهرینَ الُمُنتجبینَ. سِیَّما عَلىٍّ أمیرِالمؤمنینَ وَ الصّّدّیقةِ الطّاهرةِ و الحَسَنِ و الحُسَینِ و عَلىّ‌بن‌الحسین و مُحمّدبن‌علىّ و جعفربن‌محمّد و مُوسَیبن‌جعفر و علىّ‌بن‌مَوسی و محمّدبن‌عَلىّ و علىّ‌بن‌محمّد و الحَسَن‌بن‌علىّ و الخَلَف القائِمِ المَهدی، حجَجکَ عَلی عِبادِک و أُمَنائِک فی بِلادِک و صَلّ عَلی أئمّة المُسلِمینَ و حُماة المُستَضعَفینَ و هُداةِ الُمُؤمنینَ.
أوصیکُم عِبادَ اللَّهِ بِتَقوَی اللَّهِ. بار دیگر در این خطبه همه‌ی برادران و خواهران نمازگزار را دعوت می‌کنم به حفظ تقوی و رعایت پرهیزگاری.
... مطلب اول درباره‌ی روز قدس است. جمعه‌ی آخر ماه رمضان که جمعه‌ی آینده است، به عنوان «روز جهانی قدس» از سوی امام امت و جمهوری اسلامی از سال‌ها پیش شناخته شده و مطرح شده، و در دنیای اسلام در میان ملت‌ها البته، این روز جا افتاده است. و بهانه‌ای است و فرصتی است برای روح‌های علاقمند به مسأله‌ی فلسطین و دل‌های پرشور جوانان و قشرهایی از ملت‌های مسلمان، که در مثل چنان روزی در جمعه‌ی آخر ماه رمضان، از مردم فلسطین حمایت کنند و دفاع کنند. و به‌خصوص در این دو ماه رمضان اخیر -امسال و سال گذشته- چون در داخل اراضی اشغالی، ملت فلسطین خودشان بدون چشم‌داشت به دولت‌ها و حکومت‌ها قیام کرده‌اند، این حمایت یک معنای دیگری پیدا میکند و شور و حال بیشتری برای ملت‌ها دارد.
مثل همین امروزی که الان ما این‌جا در کمال امنیت در زیر سایه‌ی حاکمیت اسلام، مشغول اقامه‌ی نماز و گفتن حقایق و تحلیل مسائل جهانی اسلام هستیم، و در کشورهای دیگر با تفاوت اوضاع، کم و بیش مسلمین به کارهای خودشان مشغول هستند، برادران و خواهران فلسطینی ما در مسجدالأقصی، در قبله‌ی اولای مسلمین و در خانه‌ی مقدس برای همه‌ی ادیان و ملل توحیدی، زیر فشار صهیونیست‌ها و حکومت غاصب قرار دارند. هم امروز و هم جمعه‌ی آینده مطمئناً فشارها بر این مردم بیشتر است. حالا در این چند سال البته به‌موازات جا باز کردن روز قدس در بین ملت‌ها، دولت‌ها به‌خصوص دولت‌های مرتجع با یک روش‌های بسیار موذیانه‌ای، با اعلام این روز جهانی معارضه کرده‌اند و سعی کرده‌اند آن را کمرنگ کنند، تضعیف کنند اجتماع مردم را در آن معوق کنند. اگرچه به‌طور کامل موفق نشده‌اند. ما البته هفته‌ی آینده راهپیمایی داریم. مردم ما به سمت مراکز نماز جمعه در همه‌ی ولایات حرکت میکنند طبق معمول، و شعار آزادی قدس و فلسطین را از چنگال غاصبان و دشمنان ناجوانمرد آن سرزمین می‌دهند.
زمانی مبارزین فلسطینی نورچشمی بودند...
من عرض می‌کنم مردم فلسطین و نهضت فلسطین امروز از همیشه مظلوم‌تر است. یک روزی بود که مبارزان فلسطین مثل سوگولی‌های و نورچشمی‌های دنیای عرب و دنیای اسلام به شمار می‌رفتند. همه از آنها با نیکی یادمی‌کردند. خبرهایشان را کشورهای عربی در رادیوها پخش میکردند. برای آنها اعانه جمع میکردند. دولت‌ها به آنها کمک مالی میکردند. بالاتر از کمک مالی، کمک سیاسی به آنها میکردند. سلاح به آنها می‌دادند. از آنها به انواع و اقسام حمایت میکردند. کی بودند آنها؟ عده‌ای جوان‌های فلسطینی یا غیرفلسطینی که در دسته‌های مقاومت متمرکز شده بودند، اما نه در داخل سرزمین فلسطین؛ در خارج. در عَمّان، در شهرهای دیگر اردن، در سوریه، در لبنان، بعضی از آنها در زیر چادرها، همچنانی که امروز هم در اردوگاه‌ها زندگی میکنند، بالأخره یک زندگی‌ای داشتند. حتی در شهر عَمّان در اردن، فلسطینیها با کمال اقتدار اسلحه‌ها را می‌بستند و می‌انداختند روی شانه‌شان، توی خیابان‌های اردن راه می‌رفتند، که بعد با آن سرکوب شدید شاه‌حسین، که تعداد زیادی از این‌ها کشته شدند یا مجروح شدند، دیگر آن وضعیت تمام شد.
در همان روزهایی که، فلسطینیها و جوان‌های مبارز -چه فلسطینی‌شان چه غیرفلسیطینی‌شان- آن‌جور آزادانه توی خیابان‌ها حرکت میکردند، توی کشورهای اسلامی راه می‌رفتند، کشورهای خلیج فارس میآمدند و جاهای دیگر و جاهای دیگر و آن همه پول و آن همه امکانات سیاسی و آن حمایت همه‌جانبه در دنیای عرب و دنیای اسلام، در آن روز هم حتی به‌درستی که نگاه می‌کردیم، فلسطین مظلوم بود. قضیه‌ی فلسطین مظلوم بود.
آن روز دولت‌ها برای افتخار خودشان هم که بود، نام فلسطین را میآوردند. دولت‌ها برای وجهه پیدا کردن میان مردمشان، از فلسطین دم میزدند. دولت‌ها برای این‌که در مذاکراتشان در پشت میز با دولت‌های اروپایی برگ برنده‌ای داشته باشند، اسم فلسطین را میآوردند. اسم فلسطین یک اسم رائج و آن کسانی که آن روز رهبران مبارزه را تشکیل می‌دادند، مردمان بسیار مرفه و متنعم و محترم و آزاد، همه جا برو، همه کار بکن، در آن روز هم حتی فلسطین مظلوم بود، چرا؟ چون اولاً کمکی که اعراب و بقیه‌ی مسلمان‌ها به فلسطینیها میکردند، در مقابل سیل کمکهای تسلیحاتی و مالی امریکا و انگلیس و فرانسه و بعضی دیگر از کشورها به دولت غاصب صهیونیستی چیز ناچیزی بود. یعنی آنها آن‌قدر کمک میکردند، اصلاً صهیونیست‌ها جزئی از وجود و وصله‌ی تن امریکا و انگلیس و بقیه‌ی دولت‌های استعمارگر به حساب میآمدند. کمکهایی که به فلسطینیها می‌شد، چیزی نبود در جمع آن کمک‌ها. همان‌روز هم واقعاً جا داشت انسان غصه بخورد به حال فلسطینیها، اگرچه آن روز مبارزه‌ی فلسطینیها یک مبارزه‌ی دشوار نبود؛ یک مبارزه‌ی هیجان‌انگیز شیرینی بود. یک مشت جوان پرشور بلند می‌شدند چند تا نارنجک برمی‌داشتند، سلاح برمی‌داشتند، از مرزها مخفیانه می‌رفتند داخل، یکجا یک بمبی منفجر میکردند مثلاً، چهار تا گلوله‌ای میزدند و میآمدند بیرون. دنیا را خوشحالی میگرفت که یک عملیاتی انجام شد.
عملیات «کرامه»، نُقل محافل بود ولی...
در آن عملیات «کرامه» که رفتند فلسطینیها و اسرائیلیها را در یک نقطه‌ای شکست دادند، یک مبارزه‌ی محدودی، یک رویارویی مسلحانه‌ی نظامی محدودی انجام گرفت، اگر بدانید شما در دنیا این جنگ کرامه را، چقدر بزرگ کردند. آن روزها ما در ایران دچار اختناق بودیم. کسی جرأت نمی‌کرد اسم فلسطین را بیاورد. گوشه و کنار بعضی‌ها اسم فلسطین را میآوردند. از مبارزین فلسطین به نحوی حمایت میکردند یا پولی یک گوشه‌ای برایشان جمع می‌شد. دستگاه جبار پهلوی به خاطر خویشاوندی سیاسی خودش با صهیونیست‌ها اجازه نمی‌داد و ناراحت می‌شدند. حتی در آن وقتی که خبرهای فلسطین در ایران منتشر نمی‌شد، حوادث گفته نمی‌شد، آن روز توی آن خفقان، در بین مردم، خواص، جوان‌ها، مبارزین، ماجرای فتوحات فلسطینیها و پیشرفت‌های این‌ها، آن‌چنان شیرین تلقی می‌شد، دهن به دهن نقل می‌شد. همه جای دنیا این‌جوری بود و حتی در آن روزها هم که آن‌جور مبارزات جلوه داشت و براقیّت داشت، انسان درست که نگاه میکرد، میدید بیچاره‌ها فلسطینیها مظلومند در حالی که مبارزه‌ی آنها، آن چنان مبارزه‌ی دشوار و محنت‌باری هم نبود. به همین دلائلی که عرض کردم.
اینک: غربت واقعی فلسطین
اما امروز چطور؟ امروز غربت و مظلومیت فلسطینیها صد برابر، صدها برابر بیشتر از آن روز است. امروز متأسفانه قبح مذاکره‌ی با اسرائیل از بین رفته. یک روزی انورالسادات وقتی که با اسرائیلیها مذاکره کرد، تمام دولت‌های عرب با تقریباً اتفاق، مگر با یکی دو تا استثناء قطع رابطه کردند با مصر، مصر را از جامعه‌ی عرب بیرون کردند. امروز مصر یک چیزی هم طلبکار است. به جامعه‌ی عرب برگشته. همان آقایانی که آن روز او را بایکوت کردند، امروز همان دولت را و همان حکومت را و جانشین انورسادات را که همان راه را دارد طی میکند، خیلی هم باعزت می‌پذیرند. این رژیم عراق که ادعای انقلابیگری میکرد و خودش را جزو جبهه‌ی پایداری می‌دانست، این جون‌جونیترین رفیق مصر انورسادات و مبارک حالا همین رژیم عراق است. دیگران هم مثل این از رژیم سعودی و رژیم‌های خلیج فارس و دیگران و دیگران و دیگران.
امروز مذاکره‌ی با اسرائیل قبحی ندارد. امروز توی دهن‌ها شایع است که رژیم اردن بارها و بارها در سطح بالا با رهبران اسرائیل مذاکره کرده و قطعی است تقریباً. امروز همه میدانند که رهبران به‌اصطلاح نهضت آزادی‌بخش فلسطین و مبارزان قدیمی و سابق فلسطینی آماده هستند با اسرائیلیها حرف بزنند. بین‌شان رفت و آمدهایی هم انجام گرفته. آنها حالا ناز میکنند حاضر نیستند با این‌ها حرف بزنند. امروز کمکهایی که برای فلسطین می‌شود، به مبارزه‌ی فلسطین دیگر نمیشود. به مبارزان واقعی فلسطین امروز کمک نمیشود که در داخل سرزمین‌ها دارند مبارزه میکنند؛ آن هم چه مبارزه‌ی محنت‌باری. کمک می‌شود به آن کسانی که به نام فلسطین دارند با اسرائیل صلح میکنند و درحقیقت فلسطین را دارند می‌بخشند به دشمن غاصب فلسطین. کمک هم اگر می‌شود، به آنها می‌شود.
آن کسانی هم که به قضیه‌ی فلسطین به قول خودشان کمک میکنند، کمک را به «یاسر عرفات» میکنند. یاسر عرفات که مبارزه نمی‌کند! امروز موضع یاسر عرفات همان موضع انورسادات ده سال پیش است. امروز موضع یاسر عرفات همان موضعی است که چند سال پیش نسبت به شاه حسین می‌دادند، او هم اوائل انکار میکرد، بعد هم دیگر انکار نکرد؛ یعنی «مذاکره‌ی با اسرائیل». موضع آشتی با امریکا. موضع بوسیدن و کنار گذاشتن مبارزه. موضع تقبیح مبارزه حتی! با پول دادن به این‌جور آدم‌ها که پول دادن به مبارزه‌ی فلسطین نیست؛ این نوع پول دادن به دشمنان مبارزه‌ی فلسطین است.
سکوت مطلق در دنیای اسلام
امروز در دنیای اسلام هیچ کس از مبارزان فلسطینی یادی نمی‌کند، نامی نمی‌برد، کمکی نمی‌کند، حمایت سیاسی‌ای نمی‌کند. در حالی که امروز مبارزه‌ی فلسطین از آن روزها، هم سخت‌تر و محنت‌بارتر است، هم شبانه‌روزیتر است، هم عمومی‌تر است. آن روز مردمی که توی چادرها زندگی میکردند، توی اردوگاه‌ها همه که نمی‌جنگیدند، یک عده‌ای می‌جنگیدند. یک عده‌ی معدودی از جوان‌ها می‌رفتند آموزش می‌دیدند، در عملیات چریکی و پارتیزانی علیه مرزهای اسرائیل شرکت میکردند. امروز این‌جور نیست، امروز توی تلویزیون نگاه کنید ببینید دیگر؛ از نوجوان تا جوان تا پیر تا مرد تا زن از روحانی تا دانشجو تا اداری تا کاسب همه و همه از همه‌ی قشرها در میان مبارزین هستند، دارند می‌جنگند و مبارزه، مبارزه‌ی محنت‌بار است. تویش کشته شدن هست، تویش غارت شدن هست، تویش کتک خوردن هست، تویش شکنجه شدن هست، دشمنی هم که در مقابل آنها است، با دینشان دشمن است، با ملیتشان دشمن است، با نژادشان دشمن است. یهودیها و عرب‌ها یک دشمنی دیرینی با همدیگر دارند دو تا ناسیونالیسم بسیار بسیار قوی و متعصب در مقابل هم، دینشان و جنبه‌های سیاسی و ملی‌گرایی و این‌هایشان هم که به جای خود محفوظ.
در غربت کامل، این فلسطینیان مظلوم و مقهور دارند مبارزه میکنند. هیچ کس هم از این‌ها در دنیا حمایت نمی‌کند. اگر قرار است از مسأله‌ی فلسطین حمایتی بشود، اگر راست است که کسانی به مسأله‌ی فلسطین دل بسته‌اند و دل می‌سوزانند، روزش امروز است؛ امروز باید از مبارزین فلسطینی حمایت بشود؛ چه حمایت سیاسی چه حمایت مالی، چه حمایت هر نوع، اخلاقی و معنوی و مادی هر جوری که ممکن بشود.
موضع قاطع و بی‌رودربایستی ِما
جمهوری اسلامی موضعش را مشخص کرد. ما قاطع بدون هیچ رودربایستی، و آنی که می‌تواند بدون رودربایستی از شرق و غرب و بزرگ و کوچک و مرتجع مترقی‌نما و غیره حرف بزند، او جمهوری اسلامی است. بقیه هر کدام یک رودربایستیهایی یک جاهایی دارند. بدون رودربایستی از احدی ما گفته‌ایم مبارزه‌ی مردم فلسطین را ما حمایت می‌کنیم، تصدیق می‌کنیم، تأیید می‌کنیم، آن را قبول داریم و معتقدیم هدف این مبارزه عبارت نیست از تشکیل یک حکومت کوچولوی دست‌نشانده‌ی بدبخت توسری‌خور فلسطینی!، هدف این مبارزه عبارت نیست از این‌که بتوانند یک امتیازاتی بگیرند، از نظر ما هدف مبارزه‌ی صادقانه و واقعی در فلسطین عبارت است از بازگرداندن این قطعه‌ی کنده‌شده‌ی از پیکر اسلام به پیکر اسلام؛ یعنی نابودی دولت غاصب اسرائیل و ایجاد یک دولت در تمام سرزمین فلسطین از خود فلسطینیها.
این راه ماست. این حرف ماست. این شعار ماست. پایش هم ایستاده‌ایم و معتقدیم که این مسأله، یک مسأله‌ی اعتقادی است. ما این را تأکید می‌کنیم مسأله‌ی فلسطین برای ما نه یک مسأله‌ی تاکتیکی است. حتی یک مسأله‌ی صرفاً سیاسی استراتژیکی هم نیست؛ یک مسأله‌ی اعتقادی است. واجب است بر همه‌ی مسلمین که برای برگرداندن وطن اسلامی از دست غیر مسلمین و دشمنان اسلام به مسلمین جهاد کنند. ما هم جزو مسلمین هستیم. وظیفه‌ی ماست و ان‌شاءاللَّه این کار را خواهیم کرد.
بیانات در خطبه‌های نماز جمعه ۱۳۶۸/۰۲/۰۸
برای ورود به کانال پیام‌رسان تلگرام «مکتوبات هیأت الزهرا (س) دانشگاه شریف» کلیک کنید.
