سی گفتار۵ روز بیستم

به نقل از ابو بصير ـ : امام صادق عليه السلام به من فرمود :
أ مَا تَحْزَنُ؟ أ مَا تَهْتَمُّ ؟ أ مَا تَأْلَمُ؟ قلتُ : بلى و اللّهِ . قالَ : فإذا كانَ ذلكَ مِنكَ فاذْكُرِ المَوتَ و وَحْدَتَكَ في قَبْرِكَ ، و سَيَلانَ عَيْنَيكَ على خَدَّيْكَ ، و تَقَطُّعَ أوْصالِكَ ، و أكْلَ الدُّودِ من لَحْمِكَ ، و بِلاكَ ، و انْقِطاعَكَ عنِ الدُّنيا ؛ فإنَّ ذلكَ يَحُثُّكَ على العَملِ، و يَرْدَعُكَ عن كَثيرٍ مِن الحِرصِ على الدُّنيا .
آيا اندوهگين نمى شوى ؟آيا غم ، دلت را نمى گيرد؟ آيا دردمند نمى شوى ؟ عرض كردم : به خدا سوگند، چرا . فرمود : هرگاه چنين حالاتى به تو دست داد، مرگ و تنهايى قبر را به ياد آور و ياد كن آن زمانى را كه چشمهايت ذوب گشته بر گونه هايت جارى شود و بندهايت از هم بگسلد و گوشت بدنت خوراك كرمها شود و پيكرت پوسيده گردد و از دنيا جدا شوى . اينهاست كه تو را به عمل [براى آخرت] بر مى انگيزند و از حرص زياد به دنيا بازت مى دارند .
چه آنوقتی که شوق پیدا می‌کنی که دنبال این فرآوردۀ مادی و زندگی بروی، و به آن می‌رسی و خوشحال می‌شوی؛ چه آنوقتی که نمی‌شود، محزون می‌شوی و درد می‌کشی، در همۀ این اوقات به یاد مرگ باش!
منبع: بحار الأنوار : 76/322/5