بسم الله الرحمن الرحیم
ما در بحث لباس داریم که: «أَزْیَنُ اللِّبَاسِ لِلْمُؤْمِنِ لِبَاسُ التَّقْوَی»؛
کار لباس چیست؟ اولین چیزی که در لباس یاد آن می‌افتد، این است که لباس باعث پوشش است، باعث مختفی کردن است، باعث پوشیده‌کردن انسان است. و یکی از عذاب‌های روز قیامت، این است که «عُرْياناً ذَليلاً حامِلاً ثِقْلي عَلي ظَهْري»؛ همین هم تنها تفاوتی است که بین انسان و حیوان هست، و در روایاتمان هم همین آمده، که کرامتی است که مختص انسان است؛ خدا بنی‌آدم را به لباس مکرم کرده‌است.
در همین روایات تذکر داده‌اند که برای مؤمن خوب و شایسته است که از همین حوادث طبیعی معمولی دم دست نگذرد. یعنی چه؟ یعنی وقتی لباس را به تن خود می‌کند، یاد این بیفتد که:
اولاً ببین چه طور دارم ستر عورات و زشتی‌های ظاهری‌ام را می‌کنم، باید ستر زشتی‌های ملکوتی‌ام را هم بکنم. این تعبیر بنده نیست، در خود روایات تذکر داده‌اند که انسان وقتی لباس می‌پوشد، خوب است که با این ذهنیت باشد، که من لازم است لباس‌های دیگر هم بپوشم.
به هر جهت عورات درونی و ملکوتی داریم که باید لباس مربوط به خودش را بپوشیم که آن هم برای خودش عورات اصلی انسان است.
نکتهٔ دیگر این است که کما اینکه انسان لباس از تن دیگران نمی‌کند، باید حواسش باشد که عورات دیگران را برملا نکند. این لباس را از تن دیگران درنیاورد. مردم پوشیدگی‌هایی دارند، هر کسی ممکن است اخلاق زشتی، رفتاری، سابقه‌ای، عکس و فیلمی داشته باشد، انسان همان‌طور که دست نمی‌برد لباس دیگران را دربیاورد، مهم‌تر از آن این است که بخواهد کاری کند که عورات دیگران بیرون بزند، کاری کند که عصبانی شود، کاری از این دست بکند. یا اینکه سابقه‌ای از او دارد. این لباس کرامتی است که خدا درست کرده، که انسان لباس دارد. یعنی حتی هر خطاکاری هم دارد، می‌بینید که به تعبیر همین دعای کمیل، «کَمْ مِنْ ثَنَاءٍ جَمِیلٍ لَسْتُ أَهْلاً لَهُ نَشَرْتَهُ»؛ خیلی از این ثناها پخش کردی، ما اهلش نبودیم. ولی می‌خواهد چنگ بزند و لباس دیگران را بکشد، و ستر عورت کند.
در لباس گفتند به این توجه کنید، که لباس دیگران را درنیاورید.
و صلی الله علی سیدنا محمد و آله الطاهرین.
