اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
نعمت حب الحسین
این توفیق که از شب اول مهمان این عزاخانه باشیم، توفیق بزرگی است. اینکه فرمودند که اگر خدا اراده کند به بنده‌اش خیری برساند، اگر بخواهد بنده‌اش را رشد دهد، در دلش محبت امام حسین (ع) را می‌نشاند. فرمودند: «کلُّ خیرٍ فی بابِ الحسین» همه‌ی خیرها در این مسیر است.
اینقدر امام حسین (ع) عینی ارزش‌های عالی را در اوج نشان داده، آن هم نه در هر محیطی، در محیطی کاملاً متضاد. در محیطی که زشتی‌ها هم در اوج خودش را نشان داده‌است. یعنی رفتاری که کوفیان و دشمنان امام حسین (ع) و یزیدیان از خودشان نشان دادند، اعراب جاهلی نشان نمی‌دادند. بت‌پرستان چنین کارهایی را نمی‌کردند. امام رضا(ع) به ابن شبیب فرمود: ابن شبیب، اعراب جاهلی حرمت محرم را داشتند اما امت پیامبر نه!
به ما در صبر و شکر فرموده‌اند که شما به گونه‌ای باشید که در مصیبت‌ها صابر و در نعمت‌ها شاکر باشید، انسان مؤمن اینگونه است. کسی است که یک جایی نعمتی می‌بیند، شکر بورزد و جایی بلایی و مصیبتی و غمی و اندوهی به او می‌رسد، صابر و اهل شکیبایی باشد. یک جایی این استثنا شده، می‌فرماید: «به مصیبت امام حسین (ع) می‌رسی، اولاً اصلاً صبور نباش، ثانیاً شاکر باش.» که فرمودند: «صدا به گریه بلند کنید در عزای حسین»
انقلاب درونی مقدم بر انقلاب بیرونی
خداوند در قرآن شریف، در سوره مبارکه‌ی رعد، در بخشی از آیه‌ی یازدهم می‌فرماید: «إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ» خداوند آنچه را که در جامعه‌ای است، تغییر نمی‌دهد و تبدیل نمی‌کند و عوض نمی‌کند، مگر آنکه آنان آنچه را در درون‌شان هست، تغییر دهند و عوض کنند.
جامعه‌ی امام حسین (ع) جامعه‌ای است که به تعبیر اساتید، فاجعه و حادثه‌ی عظیم کربلا را مشرکان به وجود نیاوردند. یعنی اینطور نبود که بگوییم یک عده یهودی، یک عده بت‌پرست، یک عده غیرمسلمان تجمع کرده‌باشند فرزند پیامبر خودشان را به شهادت برسانند، آن هم با آن شکل از فاجعه و مصیبت.
مفسران در مرحله‌ی اول می‌فرمایند این است که خداوند بعد از اینکه می‌فرماید «جامعه تغییر نمی‌کند و شرایطش عوض نمی‌شود، مگر اینکه خود مردم شرایطشان را عوض کنند»، و بعد می‌گوید: «اگر خدا بخواهد بدی برساند، دیگر کار تمام است.» یعنی مردم در شرایط خوبی بودند.
نکته دوم این است که می فرمایند که اصلاً خوبی رساندن خداوند خیلی وقت‌ها مقدمه‌اش خوب بودن جامعه نیست! فضل و لطف خدا باعث می‌شود انسان‌ها در جاهایی علی‌رغم اینکه خودشان شرایط را مهیا نکرده‌اند، خوبی به آنها برسد.
سفیر امام
در روز اول محرم و شب اول محرم از غریب کوفه، حضرت مسلم بن عقیل یاد می‌کنند. عینی آن تغییر همین است. کسانی که روز دست مسلم را می‌بوسیدند، شب بر او از بام‌ها سنگ پرتاب می‌کنند. این سفیر امام حسین (ع) خیلی عجیب است، شخصیتی عظیم القدر. در جنگاوری او را توصیف کردند: مثل شیری حمله می‌کرد به گله‌ی روباه‌ها، آنگونه به سپاه کوفه‌ای که او را محاصره کرده‌بودند، حمله می‌کرد.
فقط این را بگویم مسلم چند وصیت کرد، کسی را هم پیدا نمی‌کند وصیت کند. از بین این ده‌ها هزار نفری که با او بیعت کردند یک وصی پیدا نمی‌شود. وصیتش را به عمرسعد می‌گوید. می‌گوید به حسین (ع) پیام بده به کوفه نیا. بگذریم یک لحظه دیدند بدن بی‌سر مسلم را، در حالی که به اسبی بسته‌اند در کوچه‌های کوفه‌ای که با او بیعت کرده‌است، می‌گردانند.
