برای همه‌ی ما، نوروز امسال تفاوت داشت؛ برای یک‌سری این تفاوت تلخ و برای یک‌سری شیرین بود. می خواهم دور از هر قضاوتی امسال را از وجهه‌های مختلف بررسی کنم.
سال‌های پیش، از همان یکم تا ۱۲ام فروردین ماه، همگی سخت مشغول مهمانی رفتن و مهمانی دادن بودیم. نزدیک ظهر و عصر که می‌شد، عید دیدنی‌های ما هم شروع می‌شد. اما امسال ...
مهمانی‌ها به زمان افطار موکول شد و ظهرها، کمتر خبری از مهمان می‌شد. کم و بیش خبری از مسافرت نبود؛ اگر هم سفری می‌رفتیم، خبری از نهار و خوراکی‌های همیشگی در سطح شهر نبود. بیدار که می شدیم، تمام تلاشمان این بود، کاری کنیم زودتر صبحمان شب شود؛ بعضی با خواب، بعضی با فیلم و عده‌ی کمی هم با کتاب اینکار را انجام می دادند. طبعاً با این سبک زندگی در نوروز نیز، تمام ۱۱ – ۱۰ روز عید به سرعت باد گذشت. هر ساله نوروز، استراحتی میان درس و کارهایمان بود. گاهی، برنامه‌ریزی‌های سنگینی برای این دو هفته داشتیم؛ اما اکثراً با شکست مواجه می‌شدند و نتیجه‌شان همان استراحتی می‌شد که گفتم. اما امسال به جز ۳ – ۲ روز اول، انقدر زود گذشت، که چندان استراحتی هم از ۱۰ روز آخرش در نیامد. سیزده به‌در هم که تا مغرب، خشک و خالی برگزار شد. همچنین نجواهایی از اینکه امسال دو بار ماه رمضان داریم هم شنیده می‌شود. یکی اول سال و چند روزی هم آخر سال.
احتمالاً تا اینجا به فکر فرو رفته‌اید؛ خدا با ما، مردم ایران شوخی دارد که همچین تطابقی رخ داده؛ اما این تنها یک وجه از نوروز امسال بود. می‌خواهم کمی نگاهمان را از سطح بالا ببریم؛ سپس دوباره به امسال نگاهی بیندازیم.
سال ۱۴۰۲؛ بهار ۴۰۲ ر ا با مهمانی خدا شروع کردیم. با ماه رمضانی که امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند؛ ماه خداست.(۱) همان ماهی که تلاوت یک آیه قرآن در آن، برابر ختم قرآن است؛ نفس‌های روزه‌دار مانند تسبیح و خواب او نیز عبادت است. این ماه پربرکت، با بهار ما متقارن شد. همان که می گوید:« سالی که نکوست، از بهارش پیداست.» بهار امسال ما هم این چنین نیکو برگزار شد.
شاید عید دیدنی‌هایمان به زمان افطار موکول شد؛ اما ماه رمضان امسال، بیشتر از سال‌های پیش به برادر روزه‌دارمان افطار دادیم و طبق حدیث امام رضا علیه‌السلام، فضیلت اینکار از روزه داشتن خودمان بیشتر است.(۲) شاید نوروز امسال، تمام تلاشمان این بود که زود صبحمان را شب کنیم؛ اما همان خواب، عبادت و حتی نفس‌هایمان مانند تسبیح بود. شاید سیزده فروردین امسال، آنطور که می‌خواستیم برگزار نشد؛ اما صاحب این روزها حواسش به تمام این سنت‌ها و سنت شکنی‌هایمان بود. همچنین سالی که شروعش با ماه خدا باشد و نیز با همین ماه به اتمام برسد، می‌تواند سال پربرکتی باشد. سالی که با بخشیده شدن گناهان شروع و با آمرزیده شدن آن‌ها پایان می‌یابد.
بهاری که با ماه خدا شروع شود، نیمه‌های آن به ولادت کریم‌ترین مردی که می‌شناسیم برسد، اواخرش شب نزول قرآن باشد و اولین ماه فصل بهار را با نماز عید فطر تمام کنی؛ عیدی که امام رضا علیه‌السلام فرمودند؛ روز گردهمایی مسلمانان است تا خداوند را برای منتی که بر آن‌ها نهاده، ستایش کنند...(۳)؛ چه بهار پر برکتی می‌شود و سالی که بهاری این چنین داشته باشد، چه سالی خواهد شد.
حالا که نوروز تمام و ماه مبارک رمضان نیز رو به اتمام است؛ می‌توانیم در پایان از صاحبمان بخواهیم سال ۱۴۰۲ را همانند بهارش، برایمان پربرکت قرار دهد.
(۱) امیرالمؤمنین علیه السلام؛ شَهرُ رَمَضانَ شَهرُ اللهِ، و شَهرُ شَعبانَ شَهری؛ شَعبانُ المُطَهِّرُ، و رَمَضانُ المُکَفِّرُ: رمضان ماه خدا و شعبان ماه رسول خدا و رجب ماه من است. (وسائل الشیعه، ج ۷ ص ۲۶۶، ح ۲۳)
(۲) فِطرُكَ أخاكَ الصّائِمَ أفضَلُ مِن صيامِكَ: افطارى دادن تو به برادر روزه دارت، فضيلتش بيشتر از روزه داشتن توست. (الكافی ج ۴ ص ۶۸)
(۳) إنَّما جُعِلَ یَومُ الفِطرِ العِیدَ لِیَکونَ لِلمُسلِمینَ مُجتَمَعاً یَجتَمِعُونَ فیهِ و یَبرُزونَ لِلّهِ فَیُمَجِّدُونَهُ عَلی ما مَنَّ عَلَیهِم: روز فطر از این رو عید قرار داده شد تا روز گردهمایی مسلمانان باشد، و در این روز گرد هم آیند و برای خدا به صحرا (فضایی باز) درآیند و خداوند را بر منّتی که بر آن‌ها نهاده است ستایش و به بزرگی یاد کنند. (کتاب من لایحضره الفقیه ، ج ، ص ۵۲۲)
