هرطرف بگردیم به سمت خداست
امروز بزرگ‌ترین روز خداست و بزرگ‌ترین روز خدایی شدن. عید الله الاکبر. روزی که بهترین بازگشت‌ها را می‌توان به روزگار وصل خویش دانست. می‌دانید که، در جریان هستید که ما با خدا بودیم. ما ز فلک بوده‌ایم، یار ملک بوده‌ایم. ما اساسمان با خدا بوده، منشأمان اوست. انا لله. او از روح خودش در وجود ما دمید. «نفخت فیه من روحی». ما همه مستان آن می‌بوده‌ایم، عاشقان درگه وی بوده‌ایم. خلاصه‌اش اینکه، الحمدالله الحمدالله، خدایی هستیم.
چرا امروز این‌قدر بزرگ است؟ چرا امروز این‌قدر باعظمت است؟ برای اینکه این راه بازگشت را امروز هموار می‌کند. ولایت امیرالمؤمنین ارواحنا فداه که دین با آن تمام می‌شود و نعمت با آن کامل می‌شود، ولایت امیرالمؤمنین، یعنی اینکه انسان در پرتو ولایت امیرالمؤمنین، به این‌ادراک بزرگ می‌رسد، به این‌فهم روشن می‌رسد که هرچه هست اوست و غیر او همه هیچ.
علاقه و توجه ائمه
این خیلی چیز مهمی است لطفاً مسئله را از ولایت از بُعد ظرفیت روحی‌اش ببینید، که کسانی پیدا شدند که همه‌جوره همیشه ما را از خودمان بیشتر دوست دارند. ولایت انسان را به یک ظرفیت عاطفی و روحی گسترده و غیرقابل‌باوری می‌رساند که انسان با این‌نگاه به کسانی می‌رسد که آن‌ها نه‌تنها ما را برای خودشان دوست ندارند، ما را برای خاطر خودمان هم دوست ندارند، ما را برای خاطر خدا دوست دارند. به همین‌خاطر هیچ‌وقت از این‌دوستی دست برنمی‌دارند.
ولایت اعطاست
این‌ولایت را عطا بدانیم نه محصول تلاش. اصلاً این‌طور نیست که اگر کسی نماز شب بخواند، به او ولایت بدهند، اصلاً این‌طور نیست که اگر کسی نماز اول وقت بخواند، به او مقام ولایت بدهند، روزه بگیرد... این‌طور نیست. «الحمدلله الذی جعلنا»؛ تو ما را قرار دادی. باید بدانیم ولایت یک امر اعطایی است از ناحیه حکمت بالغه‌ی خدا، چرا این‌کار را می‌کند؟ نمی‌دانیم. نمی‌دانیم اما می‌دانیم که وصل او به کوشش ندهند می‌دانیم که محصول تلاش نیست. تو باید تلاش کنی اما ممکن است به این‌حقیقت نائل بشوی یا نشوی، چرا می‌شوی یا نمی‌شوی؟ گاهی به آهی بند است، گاهی به نگاهی بند است.
محاسبه‌ی رزق با خداست
اساساً رزق رابطه‌ی مستقیمی با تلاش ندارد، اگرچه تلاش در آن ضرورت دارد. اصلاً این‌طور نیست که هرکسی بیشتر تلاش می‌کند، رزق بیشتر می‌برد، اصلاً این‌طور نیست که هرکس عقلش بیشتر است، رزقش بیشتر است. رزق تجلی ملکی عطای خداست. تو وظیفه داری تلاش کنی، وظیفه داری از مسیر حلال بروی، وظیفه داری یک قران را حلال و حرام نکنی، اما ممکن است برسد، ممکن است نرسد، ممکن است گوارا باشد، ممکن است گوارا نباشد.
مظلومیت ولی
عید غدیر، عید الله الاکبر است. روز عهد موعود است. در آسمان‌ها آشناتر هستند با این‌روز تا زمین. چرا؟ چون این‌روزی است که ظرفیت وجودی‌اش انسان‌ها را می‌تواند به حقیقت «قرب» برساند، به حقیقیت خلیفه اللهی نائل کند. به همین‌خاطر همه‌ی کسانی که یک فهم این‌چنینی از این‌سیر، و از این‌سلوک و از این‌صراط نداشتند، در برابرش ایستادند. در برابرش صف کشیدند و ولی خدا را، امیرالمؤمنین ارواحنا له فداء را مظلوم قرار دادند. نه‌تنها مظلوم، که اول مظلوم! اول نه یعنی اول زمانی، یعنی مظلومیتی بالادست امیرالمؤمنین نیست. که کسی آمده است همه‌ی وجودش را نثار کند، اما این‌آدم را دستش را ببندند. به این‌آدم بگویند بیا و برو با کسی دیگری بیعت کن.
مظلومیت از این بالاتر شما می‌توانید تصور کنید حتی!؟ او صراط مستقیم است. او جنب الله است. او یدالله است. اما به این‌روزگار او را بیندازند که خود امیرالمؤمنین در نهج‌البلاغه فرمود: آن‌قدر روزگار مرا پایین آورد، «انزلنی الدهر، ثم انزلنی الدهر، حتی یقال علی و معاویه»؛ یعنی روزگار این‌قدر مرا پایین آورد که گفتند «علی و معاویه».
با ولایت تا خدا
ولایت آمده است برادران و خواهران نورانی و ایمانی، ما را تا خدا ببرد و جاذبه‌اش هم می‌خورد الحمدالله به جان ما، اگر منشأ ولایت را، یک؛ آیه خدا بدانیم، دو؛ در مسیر تولی مراقبت کنیم، مواظبت کنیم. الان این‌کاری که رفقا دارند انجام می‌دهند در سراسر کشور، اردوهای جهادی می‌گذارند، موکب می‌گذارند، نمی‌دانم از این‌فعالیت‌ها می‌کنند، این یعنی مراقبت دارند می‌کنند که نکند یک‌وقت عطای ولایت، این شاه‌باز از روی شانه‌مان بپرد. اینکه مواظب فقرا هستند، اینکه مواظب یتیم‌ها هستند، اینکه مواظب هستند که یک‌وقت غم و غصه چهره‌ی کسی را نپوشاند، پر نکند، این یعنی همین. یعنی ولی امیرالمؤمنین و دوستان امیرالمؤمنین بی‌تب‌وتاب است، پرشروشور است، وجودش، وجود پر از انرژی است، پر از خیر است، پر از برکت است.
محبت اهل‌بیت
بنابراین ولایت همچون امکانی است؛ امکان تطهیر، امکان تقدیس، امکان بازگشت به روزگار وصل خویش است. دو شرط هم در آن هست، عرض کردیم این است که بدانیم این عطاست و حاصل کوشش ما نیست. این حاصل کوشش نیست ولی شما تلاش کن، کوشش کن یک مورد این است که بدانیم از آن‌سو شروع شده‌است. چه شد که ما در ایران به دنیا آمدیم؟ چه شد که در خانواده‌ای علاقه‌مند به امیرالمؤمنین و فرزندانش علیهم‌السلام به دنیا آمدیم؟ این‌ها الکی هستند؟ بی‌حساب‌وکتاب هستند؟ قرآن می‌فرماید برگی از درخت بیفتد ما حسابش را داریم: «وَ مَا تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلَّا یعْلَمُهَا {انعام، 59}»؛ دعای عرفه را بخوانید و ببینید که امام حسین علیه‌السلام چگونه دراین‌باره صحبت می‌کنند. که در این‌جغرافیای اعتقادی ما پا به عرصه دنیا گذاشتیم؛ اولاً این را بدانیم و ثانیاً مراقبت کنیم، تمام وجودمان بشود مراقبت، اگر هم جایی اشتباهی کردیم خطایی کردیم آن را خط بزنیم، برگردیم و بگوییم آقا ما اشتباه کرده‌ایم، درستش می‌کنیم.
برای ورود به کانال پیام‌رسان تلگرام «مکتوبات هیأت الزهرا (س) دانشگاه شریف» کلیک کنید.
