رویا احمدیان، فارغ التحصیل کارشناسی شیمی
امسال در تک‌تک لحظاتی که در تدارک مراسم بودیم، نگرانی جان‌سوزی در دلمان شعله‌ور بود که نکند مراسم لغو شود. هم‌زمان افرادی بودند که روحیه خود را نباختند و تصمیم گرفتند به سنت‌های دیرینه روی بیاورند؛ روضه‌های خانگی که از قدیم‌الایّام در خانه‌ها و کوچه‌ها نشانی آن را می‌توانستی بیابی. با اینکه اجازه برگزاری مراسم حضوری با رعایت پروتکل‌ها داده شد اما باز هم خیلی از افراد امکان استفاده از مراسم را نداشتند.
در این زمان بیش از هر موقع دیگری، نقش بانوان در برپایی مجلس روضه پررنگ شده بود. مادر بین اعضای خانواده تقسیم وظیفه می‌کند: پسرم خانه را سیاه‌پوش کن؛ دخترم شما چای را آماده کن؛ همسرم شما زحمت روضه و مداحی را بکش؛ پسر کوچکم حواست باشد وقتی روضه شروع شد نور خانه را کم کن؛ دخترکم شما دستمال کاغذی پخش کن. غذای نذری هم با من؛ و این‌گونه است که همه اعضای خانواده خادم اهل بیت می‌شوند و خانه هیئت کوچکی می‌شود که فرشتگان در آن رفت‌و‌آمد دارند.
شاید این رسالت زینبی بانوان است که از کربلا به ارث رسیده. گاهی باید عمیق‌تر نگاه کرد. به راستی چرا امام حسین علیه السّلام با وجود علم به شهادت خود و یارانشان، باز با خانواده راهی این سفر شدند؟ نقش بانوانی که در این سفر بودند چه بود؟ عظمت این حضور را هم مستقیم و هم غیرمستقیم می‌توان یافت. عالی‌ترین حد آن حضرت زینب سلام الله علیهاست که روایتگر عاشوراست و همه درباره ایشان شنیده‌ایم. اما آیا دقت کرده‌ایم که همسر زهیر باعث شد وی امام را همراهی کند و ترساندن زنان کوفی باعث عدم همراهی همسرانشان با امام شد؟ در روایت عاشورا علاوه بر رابطه ولایی امام و همراهانشان، جلوه‌های زیبایی از ارتباطات خانوادگی می‌بینیم. رابطه همسری که حتی با از دست دادن طفل شش ماهه خم به ابرو نمی‌آورد، پدر دختری که عاشقانه‌هاشان جگرها می‌سوزاند و رابطه خواهر برادری که حضرت زینب سنگ تمام می‌گذارند و تحت لوای امام زینب العابدین (ع)، با رهبری کاروان اسرا غوغا می‌کنند. در این مجال سعی کردیم نگاه عمیق‌تری به نقش بانوان در رقم خوردن واقعه عاشورا داشته باشیم.
