السلام علیک یا بقیه‌الله، سلامُ علیکم و رحمة الله؛ «السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَلِيَّ الله، أَنْتَ أَوَّلُ مَظْلُومٍ، وَأَوَّلُ مَنْ غُصِبَ حَقُّهُ، السَّلامُ عَلَیْکَ یا امینَ اللَّهِ فی اَرْضِهِ وَحُجَّتَهُ عَلی عِبادِهِ، اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَمیرَ الْمُؤْمِنینَ.»
محبت علی، نعمتی عظیم
شب شهادت مولای متقیان، امیرالمؤمنین، علی (ع) و شب قدر، شب تقدیر با عظمت، به عظمت هزار ماه برای بندگان خدا و برای ما بندگان نگران و چشم به رحمت و کرامت خداوند است.
روایات و احادیث قدسی را من امشب می‌خواندم، کلماتی که خداوند درباره‌ی امیرالمؤمنین (ع) فرموده‌اند و یکی از آن‌ها چنین است:«کسی که محبت علی (ع) را به او دادم، به آتش نمی‌سوزانم». پس اولاً از خدا بخواهیم این محبت با ما و همراه ما باشد و از ما سلب نشود و ثانیاً روزافزون باشد. به ما فرمودند در رکوعتان از خدا محبت امیرالمؤمنین (ع) را بخواهید. در تعقیب نماز صبح بگویید :«اَللَّهُمَّ أَحْيِنِي عَلَى مَا أَحْيَيْتَ عَلَيْهِ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ وَ أَمِتْنِي عَلَى مَا مَاتَ عَلَيْهِ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ عليه السلام»
از این خانه دستی خالی برنمی‌گردد...
و این گونه خدمت شما عزیزان عرض کنم که از کرم خدا دور است که ما را امشب به محفل خودش خوانده باشد و به ما اجازه داده باشد که صد بار فریاد بزنیم الغوث الغوث! خدایا به تو پناه می‌برم، به تو فریاد می‌زنم، از تو کمک می‌خواهم مرا از آتشی که خودم فراهم کرده‌ام، خلاص کن و نجات بده. هزار بار نام خدا را خوانده‌باشیم و خدا گناهی بر ما باقی گذاشته باشد؟ از کرم خدا به دور است. مگر کسی این‌گونه نیامده‌باشد و از خودمان نگران باشیم. یا این‌گونه بگویم، امشب با این امید که خواست‌های عالی بخواهیم بیاییم در خانه‌ی امیرالمؤمنین (ع) بیاییم. علی‌ای که هیچ کسی را دست خالی رد نکرده‌است، و چه شفیع خوبی خداوند به ما عنایت کرده است.
وجهِ مظلومیت اهل بیت (ع)
مظلومیت اهل بیت از چه ناحیه است؟ و مایی که بناست اعلام کنیم یار امیرالمؤمنین علی (ع) هستیم و آقا و مولا و ولی ما حضرت بقیه الله - ارواحنا فدا - که امشب تقدیر اعمال ما، در شب قدر به محضر حضرت و به امضاء و تایید حضرت می‌رسد و او را امام خودمان اعلام کرده‌ایم، چه اتفاقی ممکن است در رابطه‌ی بین مأموم و امام بیفتد که این‌گونه ما تصریح کنیم به اینکه شهادت می‌دهیم به اینکه شما مظلوم هستید؟ یاران امیرالمؤمنین (ع) به گونه‌ای به استقبال حضرت آمده و با ایشان بیعت کردند در مدینه که خود حضرت فرموده‌اند جمعیت چنان اطراف مرا احاطه کرد و به اصرار و به اجبار با من بیعت می‌کردند که لباس‌های من از دو طرف پاره شد. امیرالمؤمنینی که خودشان می‌فرمایند:«مَا زِلْتُ مَظْلُوماً» یعنی اصلاً من از اول مظلوم بوده‌ام.
امامت یعنی همراهی در حرکت و سکون
نقلی هست در جنگ صفین که عبرت‌آمیز است. امیرالمؤمنین (ع) شنید که در جنگ صفین یارانشان به معاویه فحش می‌دهند. فرمود بروید و صدایشان بزنید. آمدند پیش امیرالمؤمنین (ع) و حضرت فرمود: «اِنّی اَکرَهُ لَکُم اَن تَکونوا سَبّابین» یعنی مرا خوش نمی‌آید که شما از دهانتان سبّ و فحش بیرون بیاید. فرمودند: یا امیرالمؤمنین (ع) مگر معاویه باطل نیست؟ فرمودند: چرا. گفتند: مگر ما به حق نیستیم؟ فرمودند: چرا ما به حق هستیم. ایرادهای آنان را بگویید و اظهار برائت بکنید، ولی فحش و سخن ناروا نباید از دهان انسان مؤمن صادر شود. این نقطه‌ی نقل من است، عمرو جزو سرآمدان این‌ها بود. عرض کردند یا امیرالمؤمنین هر چه شما بفرمایید. اگر به ما بگویید بنشینیم، می‌نشینیم. اگر بگویی قیام کنیم، قیام می‌کنیم، هر چه تو بگویی علی جان. امام به عمرو فرمود: کاش در سپاه من صد نفر مثل تو بود...
بقیه چه‌طوراند؟ بقیه در فضایی هستند که اعتمادی به حرکت آن‌ها نیست. یا متقدم و یا متأخر، فراوان حرکت می‌کنند، و اینکه ما کسی را به امامت برمی‌گزینیم، نقطه‌اش این‌جاست. چه پیامبر، چه امام معصوم، امام است یعنی اینکه ما دائما امامت او را پذیرفته‌ایم و در حرکت و سکون همراه او هستیم. «اِن کُنْتَ فی خیرٍ کُنْتُ مَعَکَ» تعبیری که شهدای کربلا نسبت به امام حسین (ع) داشتند در شب عاشورا. یعنی تو در خیر باشی ما با تو هستیم، در شر و گرفتاری و سختی باشی، با تو هستیم.
اثر تربیتی حرکت با امام
امام یعنی اگر جامعه با این مسیر حرکت کرد، یک جاهایی برخلاف میل ما هست، اتفاقاً تربیت در آن نقطه است. اگر تمام حرکت همراه با میل باشد، امتحان اتفاق نمی‌افتد. انسان اگر بنا باشد هر کار عبادی که انجام می‌دهد، مبارزه با نفسی در آن اتفاق نیفتد، رشد در آن اتفاق نمی‌افتد.
