ظرفی تُهی پیش رویم بود. قصد نوشیدن آب داشتم، به سمت شیر آب رفتم و شیر را باز کردم تا ظرف پر از آب شود. در این میان حواسم به خبری که از شبکه خبر پخش می‌شد، پرت شد. خبر چه بود؟ بگذریم، پس از آن‌که چند لحظه‌ای مبهوت گوش دادن خبر بودم، ناگهان حواسم جمع شد و متوجه شدم ظرف که پر از آب شده هیچ، به اندازه حجم چند ظرف هم، آب سرریز کرده و اطرافم پر آب شده‌بود.
پس از آن‌که بالاخره آب نوشیدم و داشتم بر‌می‌گشتم سراغ امور یومیه‌ام، کمی به فکر فرو رفته‌بودم که اگر حواسم را جمع می‌کردم و مبهوت خبر نمی‌شدم، انقدر آب اسراف نمی‌شد و مدام خودم را لعنت می‌کردم که آدم حسابی، هموطنانت در مناطق محروم آب برای نوشیدن ندارند. آن‌وقت تو حواست پرت می‌شود و چند برابر آبی که می‌خواستی بنوشی، به هدر می‌رود!!
غفلت و حواس‌پرتی من نسبت به اندازه ظرف سبب هدررفت آب بسیاری شد که اگر کمی بیشتر حواسم جمع بود، این‌طور نمی‌شد. اگر کمی در زندگی روزانه‌مان با تامل و درنگ بیشتری حواس‌مان جمع باشد، اندازه و ظرفیتی که مسائل مختلف دارند و ما کم و بیش نسبت به آن بی‌توجهیم را می‌بینیم. اندازه و ظرفیت هر چیزی را شناختن، ما را به استفاده درست و بهینه از آن مسلح می‌کند که نیاز ما در همه ابعاد است. معنای شناختن ظرفیت و استفاده بهینه، همان میانه‌روی و اعتدال در امور به دور از کم‌روی و زیاده‌روی است که ما را به سعادت می‌رساند. خداوند به زیبایی در آیه شریفه 143 سوره مبارکه بقره می‌فرمایند: «شما را امت میانه‌ای (میانه‌رو و معتدل) قرار دادیم تا بر مردم گواه باشید و پیامبر هم بر شما گواه باشد.»
حال حدود این میانه‌روی کجاست؟
از کجا بدانیم این عمل ما اعتدال است یا افراط و تفریط؟!
افراط و تفریط ما از چه سرچشمه می‌گیرد؟
برای ورود به کانال پیام‌رسان تلگرام «مکتوبات هیأت الزهرا (س) دانشگاه شریف» کلیک کنید.
