بسمِ اللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ وَ صَلَّی اللَّهُ عَلَی سَيِّدِنا مُحَمَّد وَ آله الطَّاهِرِینَ
الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد
روایتی از حضرت امیر صلوات الله علیه هست؛ می‌فرمایند که:
«ليس العاقل مَن يَعرِفُ الخَيرَ مِن الشَّر»؛ عاقل آن کسی نیست که بتواند خیر و شر را از هم تشخیص دهد، خب اینکه کاری ندارد بالاخره هر کسی می‌تواند خیر را از شر تشخیص دهد.
«ولكنَّ العاقل مَن يَعرفُ خَيرَ الشَّرَّين»؛ لکن عاقل کسی است که بتواند بین دو چیزی که شر است، بهترش را انتخاب کند یا به تعبیر خودمانی بتواند بین بد و بدتر، بد را انتخاب کند و تشخیص دهد.
شاید یکی از موارد و مصداق‌هایی که بتوانیم برای این در نظر بگیریم این باشد؛ فرض بفرمایید که انسان یک جایی است که جمعیتی هستند و مخیر می‌شود بین انجام یک عبادت یا انجام ندادن یک عبادت. خب یکی از شرها این است که آن عبادت را با ریا انجام دهد و خیلی‌ها دچار این هستند؛ یعنی به خاطر اینکه ریا نشود و برای اینکه دیگران نگویند فلانی دارد ریا می‌کند کلا درِ یکسری عبادات را بر روی خود بسته‌اند که خود این می‌تواند یک شری باشد و شاید اصلا شر آن از آن شر بیشتر هم باشد ای بسا، چون ما به بهانهٔ ریا نکردن کلا بابی از خیرات، بابی از عبادات را بر خودمان می‌بندیم. طرف کلا نافله نمی‌خواند به خاطر اینکه اگر بخواند می‌گویند فلانی دارد ریا می‌کند یا اینکه شاید خودش نتواند جلوی خودش را بگیرد و ریا نکند. راه حلش این است که آدم توسل کند، توکل کند آن کاری که درست است را انجام دهد و از خدا بخواهد که این موانع را هم از آن برطرف کند.
ان‌شاءالله که توفیق عمل به این معارف را داشته باشیم، به برکت صلوات بر محمد و آل محمد.
