می‌خواهم بی‌تعارف، در مورد دانشجوییِ مجازی بگویم. چندتا مشکل و چندتا راه حل.
حتما تا الان خودتان متوجه شده‌اید که در کلاس مجازی، نمی‌شود به راحتیِ کلاس حضوری تمرکز داشت و با استاد پیش رفت و از بحث عقب نیفتاد. چرا؟ اگر انواع و اقسام اعلام‌ها [1]را کنار بگذاریم، نیروی محرکه‌ی درونی که می‌گوید «همین الان فلان گروه یا صفحه را بررسی کن، چند ثانیه بیشتر وقت نمی‌گیرد» را چه کنیم؟!
[1]نوتیفیکیشن‌ها
چاره این است که حتما با سیستم کامپیوتر در کلاس‌ها حضور پیدا کنیم تا شاید کمی الزام بیشتری برای توجه داشته باشیم و به راحتی نتوانیم در حالت درازکش سر کلاس باشیم. اگر هم خودمان این سر اتاق نشسته‌ایم، تلفن همراه را ببریم بگذاریم آن سر اتاق تا به راحتی نتوانیم سراغش برویم. مسئله‌ی بعدی، حضور فعال در کلاس است. اگر ملزم به این موضوع باشیم، نصف مشکلات ما حل شده‌است. چون سوال و جواب با استاد، اجازه نمی‌دهد به چیز دیگری فکر کنید و حواستان پرت شود و از کلاس عقب بمانید. اگر کلاس‌هایتان ضبط می‌شود یا خودتان ضبط می‌کنید، هرگز به این دلخوش نباشید که حالا اگر بخشی از درس را هم متوجه نشدم، می‌روم فیلم‌اش را می‌بینم. خیر. تجربه نشان‌داده که چه فیلم‌هایی که آخر ترم تل‌انبار شده‌اند و چه ساعاتی که برای دیدنشان وقت باید گذاشت؛ اما کو وقت؟! بدانید که هرچقدر در طول ترم جلو رفتید، برنده‌اید. اگر فیلم کلاسی را نیاز دارید ببینید، به هیچ وجه به آینده موکول نکنید و در اسرع وقت بنشینید پایش.
و اما مورد آخر؛ بارها به ما گفته بودند کنکور را بدهید، راحت می‌شوید. از این سد که عبور کنید، دیگر همه چیز تمام است. درصورتی که اصلا اینطور نیست! اینجا دانشگاه است و شما همچنان باید درس بخوانید! اگر درس نخوانید و عقب بمانید، جبران بسی سخت و دشوار است. از منِ ترم سومیِ مجازی به شما ترم اولی‌ها نصیحت، از همان اول، جدی بگیرید.
