کم خواستن از خدا

بسم الله الرحمن الرحیم

و به نستعین

من فقط یک نکته عرض کنم خدمت دوستان، در مورد مناجات و دعا به محضر خداوند تبارک و تعالی؛

اینکه ما دون همت باشیم و کم بخواهیم از خداوند و یا مقاصدی را که برای خودمان تعیین می‌کنیم کم باشند، مطلوب نیست. در این مناجات‌ها و دعاها، بعضی از تعابیری که آمده واقعاً از درک ما خارج است. مثل همین «اِلهی هَب لی کَمالَ الاِنقِطاعِ اِلیکَ» که ما واقعاً نمی‌توانیم درک بکنیم این کمال انقطاع یعنی چه؟ و بیاناتی که حضرت امام (ره) دارند در این خصوص، با اینکه ایشان یک عالم و عارف بزرگ هستند، بیانگر این حقیقت است که واقعاً این از درک ما خارج است. اما همین را به ما یاد دادند و گذاشتند جلوی چشم ما باشد و فرمودند این را بخوانید. چرا؟ به این جهت که انسان وقتی وارد عرصه‌ها و ساحت‌های جدیدی شد، مدام به خودش تلقین کرد و واقعاً مطلوب و خواستهٔ حقیقی‌اش شد، چه بسا که برسد. برای اینکه ما به آن مقاصد بالا برسیم، این راه‌ها را برای ما قرار دادند.

لذا در دعا نباید فقط به چیزهای پایین و دون و پست کفایت کرد و انسان بگوید همین کافی است. نه، باید گام‌های خیلی بزرگ را دید و خواست. مثلاً در دعای قنوت نماز عید فطر یک خواستهٔ خیلی مهمی مطرح می‌شود، که اگر به من به عنوان یک طلبه بگویند که شما فقط یک کوپن برای استجابت دعا داری، چه چیز از خدا می‌خواهی؟ من می‌گویم همین. همین که در قنوت نماز عید فطر هی تکرار می‌کنیم: «أَنْ تُدْخِلَنِی فِی كُلِّ خَيْرٍ أَدْخَلْتَ فِيهِ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُخْرِجَنِی مِنْ كُلِّ سُوءٍ أَخْرَجْتَ مِنْهُ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ»؛ خیلی حرف بالایی است. یعنی می‌گوییم خدایا هر خیری که محمد و آل محمد را در آن وارد کردی، که ما نمی‌دانیم چه قدر زیاد است و چه قدر گسترده است، ما را هم وارد بفرما و هر بدی و سوئی که آنها را خارج فرمودی، ما را هم خارج بفرما. این دیگر آن سقفی است که انسان می‌تواند طی بکند. دیگر از این بالاتر نیست. چون آنها مقرب‌ترین بندگان در محضر خداوند تبارک و تعالی هستند.

خلاصهٔ حرف اینکه در دعاها کم نخواهیم و بسنده نکنیم به چیزهای پیش پا افتاده و کم ارزش. ان‌شاءالله خدا به همه‌مان توفیق بدهد، بالاترین و بهترین حوائج و دعاها را که اولیائش و مقربان درگاهش در پیشگاهش دارند، برای همهٔ ما مستجاب بفرماید.

یک صلوات ختم بفرمایید.