آثار سینتیا میسون ما را به یاد نقاشی‌های انتزاعی پس از جنگ می‌اندازد؛ تا آن‌جا که گاه رد رابرت راشنبرگ را می‌توان در آثارش پیدا کرد. آثار او در عین‌حال واجد کیفیتی حجم‌گونه و به‌شکلی عیان از ساختارهای معمارانه بهره می‌برند، و می توان به صورت جدی آنها را به رشته‌ی تحصیل هنرمند (معماری) مرتبط کرد. شاید بر اساس همین ویژگی‌ها بتوان آثار این هنرمند را به دوره‌های مختلف تقسیم کرد؛ دوره‌هایی که هر یک بیان‌گر یکی از ویژگی‌های متعدد و متنوع او در تولید آثارش است.
به‌نظر می‌رسد که سازه‌های میسون با نیروی جاذبه، نمایان‌گر سنگینی شیء هستند. مِیسون با انتخاب شیوه‌ی نمایش آثارش، بر مفهوم بصری جاذبه تأکید کرده و آن را به‌شکل سازه‌هایی، فشار جاذبه و سنگینی را به‌نمایش می‌گذارند؛ سازه‌هایی که انگار در حال فرو ریختن هستند و به مدد ساختاری محافظ سرپا ایستاده‌اند.
این جدال بر سر پایداری و سقوط را می‌توان در بیشتر آثارش مشاهده کرد. حتی در میان آثار انتزاعی‌اش که بیشتر از رفتارهای نقاشانه به‌شیوه‌ی هنرمندان مکتب نیویورک تبعیت می‌کنند. با این‌حال مِیسون با الهام از معماری، ما را با جهان بصری مواجه می‌کند که یادآور جدالی دشوار برای سرپا ماندن است.
برای دیدن ویدیو اینجا را کلید کنید.
برای خواندن مقالات دیگر اینجا را کلید کنید.
