اوتیسم یک بیماری نیست یک نوع اختلال روانی است که باعث ضعیف شدن درک در دستگاه عصبی گفتاری و شنیداری میشود.حتی از اختلال اوتیسم نمیشود به عنوان یک ناتوانی نام برد بلکه افراد اوتیسم توانایی متفاوتی نسبت به شرایط معمول دارند؛ در واقع آنها حافظه تصویری قوی و حساسی دارند. افراد اوتیسم بسته به شدت اختلال شامل سه طیف میشوند که هرچه شدیدتر باشد نیازمند حمایت بیشتری است.
شاید اوتیسم برای شما معنای گنگی از یک نوع بیماری ناشناخته داشته باشد اما برای یک مادر و یا پدر یک کودک اوتیسم معنای دیگری دارد. زندگی برای افراد اوتیسم همانند زندگی در یک حباب شیشه ای است که زندانی دنیای خود شده اند. اضطراب و محیط های اضطراب زا معمولا سه برابر بیشتر از افراد معمول روی آنها اثرگذار است. کودکان اوتیسم بسیار حسی هستند و کاملا درک میکنند شما چه احساسی نسبت به آنها دارید. پذیرفتن اختلال آنها در جامعه میتواند بهترین هدیه برای آنان باشد تا روند درمانشان دچار خدشه نشود. این شاید تنها خواسته آن پدر و مادر باشد که همه بفهمند و بداند کودک او حساس است نه بیشتر نه کمتر....
اختلال اوتیسم مادام العمر است و از هر 54 کودک در جهان یک نفر مبتلا به اوتیسم به دنیا می‌آید. این یعنی شاید کسی که در جامعه در کنار ماست یک انسان اوتیستیک باشد و آنها گاها از روی ظاهر قابل تشخیص نیستند و این یعنی باید نسبت به آنها اگاهی داشت. شاید فرزند ما هم درگیر این ماجرا شود. شاید درک حساسیت تعامل با آنها و نشکستن حباب ذهنی حساسشان کمترین قدم ما برای کمک به آنها باشد. بیایید آنها را درک کنیم....
