روزگاری که غمم کم بود و دلم بزرگ و قهر قهر ، قول تا قیامتی که دقایقی بود و نبود،کاش بلد بودم که همه چیز را در مشت کوچکم جا دهم، کاش بلد بودم که وقتی بزرگ میشوم قد بلندی های کودکی ام را توی جیبم نگهدارم ،کاش میدانستم زندگی یک خط صاف نیست ،زندگی مسیر کوتاهی نیست که تا سر کوچه بروی و با بستنی برگردی و قد دنیا کیف کنی، نه زندگی بد است نه زنده بودن، ولی یادتان باشد وقتی داشتید بزرگ میشدید قد میکشیدید عضلاتتان جای قلبتان را نگیرد و سهمش را کم نکند... ، سهمم کم شد، اما خدا همیشه برای بچه قهر کرده ی قایم شده پشت در اتاق، یک لقمه نگهمیدارد..
