پیتزا در کل دنیا در تار و پود مردم و آشپزان گره خورده است.هرکشور با هر نژادی، هر شهر با هر فرهنگی، هر خانه با هر سلیقه‌ای همه و همه سبک های خاص مخصوص به خود را دارند.طعم پیتزا مانند اثر انگشت می‌ماند. خاص، ویژه و مخصوص به یک نفر، مخصوص خود سرآشپز.این مورد در مورد پیتزا دیپ دیش کمی پیچیده تر و خاص تر می‌شود.نسخه شیکاگو این مفهوم را در جهتی بسیار دلپذیرتر گرفت و حرکت کرد.پوسته ضخیم با لایه‌های وارونه پنیر، گوشت و گوجه‌فرنگی که همه آن‌ها در کنار یک ماهیتابه فولادی عمیق (اگر می‌خواهید بهتر بفهمید می‌توانید به ظروف کیک پزی خود نگاهی بکنید) روغن‌کاری شده پخته می‌شوند.
داستان یک مهاجرت
برای درک داستان دیپ دیش، ابتدا باید به فنیقی‌ها، یونانی‌ها و رومی‌ها نگاه کنید.نان مسطح، جد پیتزای معاصر، برای اولین بار در متنی لاتین از سال 997 پس از میلاد در جنوب ایتالیا در نزدیکی لاتزیو (با ارجاعات بعدی در سراسر دریای مدیترانه، از اسپانیا تا یونان،) ثبت شد.در قرن شانزدهم، پیتزای امروزی (از کلمه ایتالیایی pinsere، به معنای کوبیدن یا مهر زدن - اشاره به خمیر صاف) در شهر ناپل شکل گرفت.
بندر پر رونق ناپل محل زندگی انبوهی از افراد طبقه کارگر بود که در محله های متراکم اطراف خلیج ناپل زندگی می کردند. اتاق‌های کوچک و محله‌های تنگ به این معنی بود که بیشتر زندگی آن‌ها در فضای باز انجام می‌شد و مردم به دنبال غذایی ارزان و سریع می‌گشتند.پیتزای نازک کاغذی که در فر داغ پخته شده و در کنار خیابان فروخته می‌شود، به دلیل سرعت در پخت و قیمت کم آن توانست به غذای اصلی مردم آن منطقه تبدیل شود.
بازرگانان با خودشان از دنیای کمتر شناخته شده غرب با خودشان گوجه فرنگی را وارد کردند و آشپزان هم آن را با سیر و پنیر بر روی خمیر پیتزاهای خود استفاده کردند.طی دهه‌های بعدی، پیتزا محبوبیت بیشتری پیدا کرد و از ناپل فراتر رفت و در سراسر کشور و لایه‌های اجتماعی گسترش یافت.
در قرن هفدهم، ملکه ماریا کارولینا داسبورگو لورنا، همسر پادشاه وقت ناپل، فردیناندو (بله فردیناندو) چهارم، یک اجاق پیتزا در کاخ تابستانی خود برپا کرد.در سال 1889، رافائله اسپیسیتو، سازنده پیتزای ناپل، پیتزای مارگریتا (ترکیبی ساده از گوجه فرنگی، موزارلا و ریحان) را برای ادای احترام به ملکه ایتالیا، مارگریتا ساووی، ایجاد کرد که یکی از کلاسیک ترین پیتزاهای تا به امروز است.
شیکاگو، سرزمین جدید پیتزا
در اواخر دهه 1800 و اوایل دهه 1900، مهاجران ناپلی مانند بسیاری از اروپاییان آن زمان در جستجوی شغل وارد ایالات متحده شدند.دیری نگذشت که شیکاگو خانه جامعه پر رونقی از نسل اول و دوم مهاجرانی بود که تشنه پیتزاهای نازکی بودند که نشان دهنده فرهنگ و ریشه های آشپزی آن ها بود.
در نهایت دو کارآفرین، آیک سوول و ریک ریکاردو، تصمیم گرفتند چیزی متفاوت بسازند: یک نسخه ایتالیایی-آمریکایی از پیتزا.در سال 1943، این زوج Pizzeria Uno را در محله Near North Side شیکاگو افتتاح کردند و پیتزای سبک جدیدی را با ظرفی عمیق تر، پوسته ترد تر و لایه های معکوس سرو کردند که بسیار متفاوت از نسخه کلاسیک ناپل است.اگر یک پیتزای دیپ دیش (شیکاگو) را برش دهید، چاقوی شما در لایه‌هایی از گوشت و سبزیجات، سس گوجه‌فرنگی، پنیر موزارلای غلیظ و در نهایت، یک پوسته مقاوم فرو می‌رود.
قالب کیک مانند آن ابتدا با روغن زیتون پوشانده می شود، سپس مخلوط خمیر سفید و آرد سمولینا روی آن قرار می گیرد که روی ته و لبه های تابه فشرده می شود.روغن زیتون در طول فرآیند پخت خمیر را کمی سرخ می کند و به آن تردی و رنگی طلایی خاصی می دهد.قبل از روشن کردن فر، یک لایه موزارلای ورقه شده با سبزیجات و گوشت، معمولاً سوسیس ایتالیایی، پوشانده می شود سپس با یک لایه شیرین گوجه فرنگی خرد شده روی آن می ریزند.لایه‌های معکوس مواد از سوختن پنیر جلوگیری می‌کند، در حالی که گوشت، سبزیجات، سس و پوسته با طعم‌هایشان پیوند می‌خورند.
سیول و ریکاردو که به رویای خود دست یافتند تا پیتزای متفاوتی بسازند.پیتزایی که شبیه به هیچ پیتزایی نبود، ظاهری شبیه به یک کیک داشت، با رنگ طلایی و طعمی متفاوت.و اینطور بود که پیتزا دیپ دیش دیگر فقط به یک نماد برای مهاجران ایتالیایی تبدیل نشد، بلکه تبدیل به یک نماد برای شیکاگو شد.
