من یار مهربانم دانا و خوش بیانم
گویم سخن فراوان با آنکه بی زبانم
پندت دهم فراوان من یار پند دانم
من دوستی هنرمند با سود و بی زیانم
از من مباش غافل من یار مهربانم
نه که شکلاتم میره مدرسه، شده کلاس اولی، بعد اوایل ذوق داشت ها، ولی الان که مشق و درسش زیاد شده هی نق میزنه، که چرا درس بخونم، کتاب بخونم، بنویسم، واقعا لازمه؟ الانکه فکرش میکنم ما دهه شصتی ها خیلی بچه های خوبی بودیم. معلم مشق زیاد میگفت، بی چون و چرا مینوشتیم. تازه کتکم میخوردیم برا کم کاری کردن. اما بچه های حالا، هیولاهایین برا خودشون. کی جرات داره چپ نگاشون کنه?
خلاصش اینکه در بین کشمکش و بحث با شکلات که درس خوندن خوبه و بعدا میتونی کتاب خوندن یادبگیری و کتاب قصه ها تو خودت بخونی، یادم از این شعر خودمون (یارمهربان) اومد. یادش بخیر خیلی شعرش دوست داشتم. هم متن و هم ملودی و زمزمه قشنگی داره، برا همین گفتم شمام زمزمه کنین و پرواز کنین به اون قدیما حالتون خوبتر شه. البته این روزا فکر کنم مطالعه کم شده و افراد زیاد سمت کتاب خوانی نمیرن. یکیش خودم اعتراف میکنم کتاب خوندنم کم شده? هر کی کتاب نمیخونه یا کم میخونه دستش بالا✋
