آرامش در جایی که خبری از سر و صدای اضافی نیست
همیشه حکم فرماست.
اما در عین بی صدایی باید گوش فرا داد به نواهایی که
میخواهند شنیده شوند .صداهایی که همیشه گم میشوند در هجوم ضربات روزانه .شنیدین که میگویند خداوند دو گوش به انسان داده و یک زبان به این معنی که دو برابر با گوشهایت شنونده باش و یک برابر گوینده .کاملا پر از سود و منفعت است چون وقتی میشنویی تازه به این میرسی که چقدر اشتباه کردی و یا در حال وقوع اشتباه خواهی بود .در سکوت و اینکه هر دو گوشت رو فعال کنی خیلی چیزها رو دریافت میکنی
اینکه کجای این دنیا ایستادی؟
برای چی داری زندگی میکنی؟
در هر جای دنیا و در هر شرایطی باید این اتفاق برات بیفته؟
ایست ایست
در این نقطه و در این سکوت بی انتها خودت تنها با صدای خودت یک ایست بده .
همه به این زمان نیاز دارن که تمامیت خودشون رو یک لحظه متوقف کنن .
نباید این فرصت را فقط به مرگ داد .
در زنده بودنت در اوج اگر هستی یا که در اعماق بی تفاوتی باید برای لحظه هاتی مرگ صداها رو تجربه کنی
مرگ همه چیز .
خودت تمام تنشها و استرسها رو برای لحظه ایی بکش.
قاتل هدفها و رویاها و تلخی های گذشته ووووو همه چیز باش.
بهترین قتل زندگیت را در سکوت و تنهایی به تصویر بکش .
بگذار بمیرد هر انچه که تو رو از زنده بودن واقعی دور کرد .وقتی زمان جلو میرود انگار این کشتار منیت فردی رو خوب پیش رفتی.چون رسیدی به مرحله جدایی روح از جسم .
مطمینم که بارها صحنه جدا شدن روح از جسم رو دیدین !
در خود فرو میروی یک لحظه حس ترسی امیخته با شک خواهی داشت و شاید هم هیجان و البته شاید هیچکدام
مهم اینست که تو به اوج برسی تو خودت را با ارزشتر از این جسمی که داری بدانی .
با این روح والا چه کردی ؟ یا چه خواهی کرد ؟
وقتی مردن را به معنای واقعی درک کنی .میفهمی که انسان وقتی میمیرد حتی اگر مشهورترین فرد این جهان هستی باشی بعد از مدتی ،اگر خوشنام و خوشانس باشی در لیست تاریخ ثبت خواهی شد و بعد دگر هیچ .
چه تعداد از ما به معنای واقعی زندگی کرده؟
آیا مسایل و تمام حاشیه های زندگی فرصت این را داده که بفهمیم زنده هستیم .حتی چقدر از زندگی را زنده بودیم و نفس میکشیم .
قدر سکوت و فقط سکوت را بدانیم .
نیاز همه ما آدمهاست که قاتل مصائب خود باشیم .
