افسانه ها می گویند بیش از هزار و پانصد سال پیش در "کافا" شهری در ارتفاعات اتیوپی، چوپان جوانی به نام خالد متوجه تغییر روحیه ی بزهایش بعد از خوردن میوه های ریز و قرمز درخت "بون" (شجرة البن) شد. او دوان دوان خود را به صومعه محلی خودشان رساند تا از دانایان درباره ی این اتفاق بپرسد. یکی از راهب ها دانه هایی که خالد با خود آورده بود را دم کرد و عصاره ی آن را خورد و در کمال ناباوری توانست زمان بسیار درازی را بدون احساس خستگی به عبادت بپردازد. زمان زیادی طول کشید تا آوازه ی این نوشیدنی خاص به قاهره، دمشق، استانبول و بعدها شبهه جزیره عربستان برسد، چیزی نزدیک به نهصد سال. پس از آن بون به سفر جادویی خودش به شرق و غرب ادامه داد تا روزی که دیگر از یک طرف به جنوب شرقی آسیا و از طرفی به قاره ی آمریکا رسیده بود.
ابن سینا دانشمند بزرگ ایرانی بیش از هزار سال پیش (یعنی 1015 میلادی) در کتاب "قانون در پزشکی" از ماده ی موثر "بون" (کافئین) به عنوان بهترین ماده برای درمان افسردگی و رفع کسالت نام می برد و این اولین باری در تاریخ مکتوب بشریت است که از این گیاه یاد می شود.
در حدود ششصد سال بعد آلپینی پزشک ایتالیایی به توصیف استفاده از قهوه در پزشکی مصر باستان می پردازد.
حدود پنجاه سال بعد اولین کافی شاپ در ونیز (که در آن زمان جزء امپراتوری اتریش بود) به نام "بلو باتل" باز می شود و کمتر از نیم قرن بعد از آن قهوه توانست به نوشیدنی اول بخش بزرگی از اروپا تبدیل بشود.
حدود چهل سال بعد (یعنی 1737 میلادی) لینه گیاه شناس سوئدی بون را زیرگونه ی Coffea دسته بندی کرد. از این پس نوشیدنی "بون" که تا پیش از آن "قهوة البن" نامیده میشد نام "کافی" به خود گرفت و در جهان عرب به خلاصه آن را قهوه نامیدند.
همچنان بون به سفر خودش ادامه می دهد و محبوب همه ی زمان هاست.
