فرض کنید ازتون بخوان تا درباره آلزایمر یک فیلمنامه بنویسید. احتمالا راحت‌ترین کار این هستش که راوی رو یکی از اطرافیان شخص بینار قرار بدید و از نگاه اون به داستان هم مشکلات بیمار رو بررسی کنید هم مشکلات اطرافیانش رو.
اما فیلم پدر این کار رو نکرده. در عوض داستان رو از دید خود پیرمرد بیمار قصه روایت میکنه. این تصمیم باعث شده فیلم پیچیدگی خاصی پیدا کنه. چرا؟ چون احتمالا برای اولین بار تو زندگیتون خودتون رو میذارید جای شخصی که آلزایمر دارید و میبینید که چقدر زندگی میتونه سخت و نامعقول بنظر برسه. در سرتاسر فیلم حس استیصال و سردرگمی شخصیت اصلی به شما منتقل میشه و با همه وجود کلافگی و ناامیدی افرادی که این بیماری رو دارن حس خواهید کرد. البته تراژدی ماجرا اینجاست که حتی خود این استیصال هم فراموش میشه...
بدون شک مهمترین و بهترین عنصر فیلم بازیگران عالیش مخصوصا آنتونی هاپکینز هستن. هاپکینز که برای این فیلم در سن ۸۳ سالگی تونست دومین اسکارش رو هم برنده بشه طوری تمام احساسات بشدت متضاد و مختلف شخصیت اصلی رو باهم ترکیب میکنه که آدم گاهی با خودش میگه نکنه واقعا خودشم آلزایمر داره! مخصوصا سکانس آخر فیلم که حقیقتا شاهکاره. جایی که شخصیت اصلی برای دقایقی حتی بدیهی ترین پایه‌ی معرفتی رو هم فراموش میکنه و بعدش برای مدت کوتاهی به اینکه این بیماری نه تنها زندگی بلکه کل هویتش رو نابود میکنه آگاه میشه. شخصا فکر میکنم این نقش برای هاپکینز خیلی مهم بوده و ارتباط شخصی باهاش پیدا کرده چون اسم و سال تولد شخصیت اصلی مطابق خود هاپکینزه.
در نهایت حتما پیشنهاد میکنم این فیلم رو ببینید تا هم قدر جوونی و سلامتی خودتون و اطرافیانتون رو بدونید و هم اگر روزی اطرافیانتون به این بیماری مبتلا شدند بهتر بتونید درکشون کنید.
