این اولین باری هست که دارم دورکاری می کنم و امروز می خوام در مورد این موضوع صحبت کنم.
کلا محیط های مینیمال رو دوست دارم. یه مدتی دفتر نگه می داشتم و چیز میز می نوشتم یا حتی روی میزم یه دونه از این برگه دون ها داشتم که کاغذ های مختلف رو سامون بدم. ولی به نظرم سادگی بهترین چیزه.
یه جمله ای داره سادگورو، می گه که هوشمندی، پیچیده کردن چیز ها نیست. پیچیده فکر کردن هوشمندی نیست. برعکسه. هوشمندی، ساده کردن چیز های پیچیده ست.
این از نگاه طراحی سیستمی هم حائز اهمیته. اگه دو تا سیستم رو در نظر بگیریم که یک کار یکسان رو انجام می دن، اونی که ساده تره، سیستم بهتریه. اونی که با اجزای کم تری یه کاری رو انجام می ده.
یه کانال یوتیوبی داشتم نمی دونم الان می تونم پیداش کنم یا نه (البته حال هم ندارم بگردم) ولی یه اقایی بود طبق رسم ژاپنی ها داشت تو زندگی موارد اضافه رو حذف می کرد. این بنده خدا می رفت و هر روز یه چیزی که اضافه می دونست رو حذف می کرد تا اون جا که چیزی برای حذف کردن نمونه. یعنی دیگه نشه چیزی رو حذف کرد.
زندگی ما آدم ها هم شبیه به همینه.
در مورد کار هم بگم که من خیلی راضی هستم. وقتایی که کمرم درد می گیره دراز می کشم. چون تمرکزم بیشتره (من البته خونه خودم نیستم اگه بودم دو تا دخترام نمی ذاشتن) و چون نظام رو دوست دارم نظم رو دوست دارم تو همون فرمون حضوری دارم جلو می رم. بنظرم ریموت گزینه ی خوبی برای من بوده.
در مورد اپل هم این ارزون ترین گزینه بود ?. می خواستم یه سیستم بگیرم چون لپتاپم خیلی کند شده بود. اون موقع M1 هم تازه اومده بود و بنظرم جذاب می یومد. ولی چون لپ تاپ هاش گرون بودن رفتم این رو گرفتم.
پشتش پورت وی جی ای هم نداره و وقتی به مانیتور هایی که hmdi رو ساپورت نمی کنن وصلشون می کنی، پیام خطا روی مانیتور میاد. این شد که رفتم یه دل دست دوم هم گرفتم بعنوان مانیتور.
کلا لپ تاپ ارگونومی کاری خوبی نداره. چون مانیتور پایین قرار می گیره و کیبورد هم متصله بهش، تنظیمش برای ساعات کاری طولانی سخت تره.
امیدوارم به خدا.
یاعلی(ع)
