تصمیم نداشتم این رو بنویسم، ولی اتفاقی افتاد که بنویسم.
خروج آخرین فیلم حاتمی کیا، در بردارنده یک پیام مهم سیاسی است. پیامی که در بستر یک داستان ساده روایت می شود، و در عین تلخی، واقعی و عینی است.
داستان خروج پیرامون یک خوی شاهانه است، وضعیتی که رعیت به حساب نمی آید و حقش پامال شده. و رعیتی که درست مسایلش را مطرح نمی کند، و سیستمی که به رعیت اعلام می کند که حق ندارد به خاطر نظام مقدس (!)، اعتراضی داشته باشد؛ حتی اگر عامل تقدس نظام، خود او و یا خون فرزند او باشد.
این دو گانه را بسیار زیبا بیان کرده، و اگرچه در تب و تاب یک داستان از نوع پیرمردی هستیم و آن چنان افت و خیزی در داستان نیست، ولی سماجت رحمت شخصیت اصلی، تا آخرین نفس و دیدار با رئیس جمهور ما را همراه خودش می کشاند.
در پایان، یک مسئله ی خوب دیگری در فیلم وجود دارد و آن صحبت های آرمانی و به قولی کلیشه ای، از زبان واقعیت هاست. بازیگران سن بالای فیلم، به خوبی از واقعیت کارشان بر آمده اند و من که سال های زیادی را با پیرمرد ها دم خور بوده ام و اخلاقیاتشان را می دانم، خیلی با این جماعت هم اخت شدم و غرق داستانشان. در واقع، مثل پایتخت که تلاش داشت حرفش را از زبان خانواده ی ساده ی روستایی بیرون بکشد، این جا نیز همین اتفاق را داریم. و اتفاقا به مذاق من خیلی هم خوش آمد.
حالا این کلیشه و فریاد سر نظام کجا واقعیت خود را نشان می دهد ؟ من بیچاره، وام ازدواجی دارم و ماهیانه اقساطش را می دهم. وقتی در سامانه بام (بانکداری الکترونیکی بانک ملی) چک کردم و دیدم اقساطم را به خاطر کرونا، سه ماه عقب انداخته اند، خیلی خوشحال شدم. واقعا خوشحال شدم.
امروز رفتم و دیدم که ای دل غافل! نه به ما گفته اند، نه اعلام عمومی کرده اند، زده اند زیر قولشان، بی تربیت ها (!) ورداشته اند دوباره اقساط را برگردانده اند به وضعیت قبلی، تازه جریمه هم شده ایم!!!
این جا بود که دیدم به حق نه به خاطر کارگردانی، که بخاطر این که این فیلم گلوی مستضعفان است، باید به آن جایزه داد.
البته باید بگویم که اسلام، مقدس است. خون شهیدانمان، مقدس است. جمهوری اسلامی، به آن معنا واقعا مقدس است. ولی این مدیریت، مدیریت اسلامی نیست. هر کسی لباس پیغمبر (ص) را بپوشد، مقدس نمی‌شود.
این هم از داستان وام ازدواج ما و فیلم خروج!
