هر سال برای شروع زندگی‌جدید ،اهداف جدید،خو جدید، مثل همه که امید هایی در سر دارند یه سالنامه میخرم ، تقریبا تا اواسط فروردین پیش میرم و دیگه ادامه ای نداره ، چون ترجیح میدم برگ های خالی سالنامه های سال های قبل رو پر کنم عذاب وجدان میگیرم برای تک تک صفحات خالی که موندن و هدف نشدن ،برنامه نشدن ،پر از خط های زندگی نشدن ... خلاصه که بنویسید هر وقت یادمون اومد بنویسیم چون عذاب وجدانش سنگینه
