اندروید خالص، اندروید وان، اندروید گو و پروژه‌ی تربل، این نام‌ها وقتی کنار هم قرار می‌گیرن شاید نمودی از یک شلم شوربای کامل داشته باشن. اما با مرور هرکدام و مقایسه کاربرد اون‌ها به‌طور کامل میشه هدف گوگل از انتشار اون‌ها رو متوجه شد. هدفی که امیدوارم مثل خیل عظیمی از سرویس‌های عالی گوگل، وسط راه رها نشن.
این روزها اکثر کمپانی‌ها رام‌های اختصاصی خودشون از اندروید رو ایجاد کرده و بر روی گوشی‌ها سوار می‌کنن. جدا از خوب یا افتضاح بودن این رام‌ها در نظر کاربرانشون، نتیجه‌ی این روند در نهایت آشفته‌بازاری هست که در حال حاضر در به‌روزرسانی اندروید به نسخه‌های بالاتر می‌بینیم. وضعیتی که قطعاً هیچوقت برای گوگل دل‌پذیر نبوده و همواره در تلاش برای بهبود این وضعیت هست. این رام‌ها گاه به شدت از اندروید خالص دور شدن و به‌طور کامل چیزی متفاوت از اندروید، هم در ظاهر و هم در عملکرد، به عنوان مثال رام‌های گوشی‌های سامسونگ، اچ‌تی‌سی، هوآوی و ...، در اختیار کاربران خودشون قرار می‌دن. اما در کنار این کمپانی‌ها، کمپانی‌های مثل نوکیا، اسنشیال، سونی/وان‌پلاس [با کمی لطف] و ...، متوجه این موضوع شدن که با نزدیک‌تر بودن به اندروید خالص سرعتشون در ارائه به‌روزرسانی‌های اندروید بیش‌تر میشه که به‌درستی به دغدغه‌ای برای کاربران تبدیل شده.
اگه اندروید خالص رو به‌طور خاص در نظر بگیریم، با وجود بی‌شمار نقص و مشکلی که داره، به‌طور مرتب در دستگاه‌هایی که گوگل منتشر می‌کنه، مورد به‌روزرسانی قرار می‌گیره و بسته‌های امنیتی هم برای رفع مشکلات امنیتی به‌طور ماهانه و مداوم منتشر میشن [موضوعی که در بین گوشی‌های نوکیا و اسنشیال و همچنین در کانال بتای وان‌پلاس به‌خوبی رعایت میشه]. دقیقا در همین بخش، مشکل گوگل و کمپانی‌های تولید‌کننده گوشی خودش رو نشون میده که این کوتاهی از طرف کمپانی‌ها با آسیب زدن به کاربر و در نهایت، انتقال بخش عظیمی از انتقادات به سمت گوگل، گوگل رو دچار نگرانی کرده. گوگل برای رفع این مشکل ۳ مسیر رو پیش‌بینی کرده و سعی داره با جذب کمپانی‌ها به این مسیرها، کمی اوضاع رو بهتر کنه. اگر چه هنوز خیلی از کمپانی‌ها هنوز وارد هیچ یک از این مسیرها نشدن، اما تلاش گوگل برای از بین بردن این آشفته بازار و راهکارهایی که ارائه کرده برای من واقعا تحسین برانگیزه.
اگر از کاربران قدیمی اندروید باشین، قطعا نسخه‌های «دروید ادیشن» یا «گوگل ادیشن» از برخی گوشی‌های محبوب رو به‌خاطر میارین. گوشی‌هایی که از اندروید خالص استفاده می‌کردن و بین کاربران محبوبیت بیش‌تری داشتن. دقیقا در همین راستا، گوگل خط تولید «اندروید وان» رو با همکاری کمپانی‌های دیگه راه‌اندازی کرد. اما گوشی‌های این خط تولید که با عنوان دستگاه‌های اندروید وان منتشر می‌شدن، برخلاف نسخه‌های دروید ادیشن، عموماً گوشی‌های ارزان‌قیمت رو شامل می‌شدن که قطعاً در بین اخبار جایگاه کم‌تری رو نسبت به گوشی‌های میان‌رده یا پرچم‌دار دارن که عملاً باعث شکست اولین راهکار گوگل می‌شد. اما گوگل بسیار هوشمندانه و به‌موقع تلاش خودش برای جلوگیری از شکست این خط تولید رو شروع کرد.
گوگل با انتشار «اندروید گو»، به همه نشون داد که هدفش از ارائه‌ی اندروید وان چیز دیگری بوده و اندروید گو به‌واقع بهترین جواب ممکن برای رها کردن برنامه‌ی اندروید وان از گوشی‌های سطح پایین‌تر بود. با انتشار اندروید ۸، گوگل اندروید گو رو که نسخه‌ی بسیار سبک‌تر اندروید خالص هست، برای گوشی‌های ارزان‌قیمت که سخت‌افزار ضعیف‌تری دارن منتشر کرد تا دیدگاه کمپانی‌ها نسبت به اندروید وان رو تغییر بده و به هدفش که تولید گوشی‌های میان‌رده با قدرت دریافت به‌روزرسانی‌های سریع‌تر از سمت گوگل و استفاده از اندروید وان بوده، برسه.
حالا که گوشی‌های ارزان‌قیمت به سمت اندروید گو رفته و گوشی‌های واقعا با کیفیت میان‌رده از سوی کمپانی‌های بزرگ از اندروید وان استفاده می‌کنن، میشه گفت بخش کوچکی از این افتضاح به‌روزرسانی دستگاه‌های اندروید پوشش پیدا کرده. اما پرچم‌دارهای دوست داشتنی چی؟
راهکار بعدی گوگل، گوشی‌های پرچم‌دار رو مورد هدف قرار داد. پروژه‌ی دوست‌داشتنی «تربل» که تونست پشتیبانی بلندمدت «کرنل» رو هم برای خودش به ارمغان بیاره، برای من، یکی از جذاب‌ترین و هوشمندانه‌ترین حرکات گوگل به حساب میاد. قبل از انتشار پروژه‌ی تربل، تغییراتی که از سوی کمپانی اعمال می‌شد، به همراه درایورهای سخت‌افزاری بدون هیچگونه جداسازی‌ای، به‌طور کامل بر روی خود اندروید اعمال می‌شد که همین موضوع باعث می‌شد تا با انتشار نسخه‌های جدید اندروید، کمپانی‌ها دوباره زمان بسیار زیادی رو برای اعمال این تغییرات صرف کنن و عملا چند ماه این وسط بسوزه. مثال‌هایی که بالاتر زده بودم رو به‌خاطر دارین؟ تصور کنین کمپانی‌هایی مثل سامسونگ، اچ‌تی‌سی، هوآوی و ... چه زمان طولانی‌ای رو برای اعمال تغییرات تمام‌نشدنی خودشون بر روی نسخه‌ی جدید اندروید صرف کنن؟!
اما با انتشار اندروید ۸ و رونمایی از پروژه‌ی تربل، گوگل با جدا کردن این ۲ بخش از هم دیگه، این شرایط رو فراهم کرده تا اندروید بدون دستکاری درایورهای سخت‌افزاری، به‌روزرسانی شده و عملا خیال کمپانی و کاربر از به‌روزرسانی دستگاه خودش راحت باشه. در واقع، اگر اخبار مربوط به گوگل، به‌ویژه Google I/O رو دنبال کرده باشین، در هنگام معرفی آخرین نسخه‌ی پیش‌نمایش اندروید ۹ متوجه شدین که برای اولین‌بار، گوشی‌های تولید‌شده توسط کمپانی‌های دیگری (نوکیا، ویوو، وان‌پلاس، شیائومی، سونی، اسنشیال و اپو) به‌جز گوگل هم قابلیت دریافت این نسخه از اندروید رو دارن.
در واقع، گوگل با ارائه‌ی اندروید گو، اندروید وان و پروژه‌ی تربل، در حال تلاش برای جذب کمپانی‌ها به استفاده از نسخه‌ی خالص اندروید هستش. درسته که هنوز بسیاری از کمپانی‌ها در این مسیر قدم برنداشتن، اما به نظر من، توجه زیاد کاربران به کمپانی‌هایی که وارد این مسیر شدن، نوید این موضوع رو میده که در آینده، کمپانی‌های بیش‌تری رو در این مسیرهای گوگل ببینیم.
