تاریخچه قوم کرد
کردها از مشهورترین قومیت‌های ایرانی هستند. به گفته مورخان، سابقه سکونت کردها در ایران به ۴,۰۰۰ سال پیش از میلاد می‌رسد. قوم کرد ابتدا در ایران و اطراف دریاچه وان می‌زیستند و سپس در منطقه امروزی کردستان و کرمانشاه سکونت یافتند. در اسناد تاریخی پیش از اسلام و اسنادی که از دولت‌های بابل، آشور و اکد برجای ماند، نام اقوامی ذکر شده است که شباهت بسیار به واژه کرد دارند. از لحاظ زبان‌شناسی و جغرافیایی، نام قوم «کردخوی» در کتاب گزنفون آمده است که برخی آن را قوم کرد می‌دانند.
به گفته بسیاری از منابع، قوم کرد از بازماندگان مادها هستند. جغرافیای ماد بزرگ در گذشته شامل کردستان و آذربایجان می‌شد. از دوره حکومت هخامنشیان تا ورود اسلام به ایران، مردم این منطقه با عنوان «کورد» شهرت یافته‌اند. واژه «کورد» واژه‌ای به زبان پهلوی میانه است که بعدها به زبان فارسی، «کرد» خوانده شد.
کردستان از دوره حکومت ماد، نام یکی از ایالت‌های ایران بود. در عصر حاکمیت سلجوقیان، نام کردستان رواج بیشتری یافت و دفاتر دیوانی آن‌ها به این نام ثبت و حدود کردستان مشخص شد. حدود کردستان در عصر سلجوقی به بخش‌هایی از عراق عرب، عراق عجم، خوزستان، آذربایجان و دیاربکر منتهی می‌شد. در دوره‌های تاریخی بعد، به‌ویژه در عصر صفویه به‌دلیل هجوم دشمنان و ناتوانی لشکر ایران در حفظ مرزها، برخی از این ایالات از جغرافیای کشور ایران جدا شدند.
بین نیروهای شاه اسماعیل صفوی و سلطان سلیم عثمانی در سال ۱۵۱۴ میلادی جنگی رخ داد. در این جنگ که به جنگ چالدران شهرت داشت، بخش‌هایی از سرزمین ایران که متعلق به کردها بود، از ایران جدا شد و قلمرو کردها یا کردستان قدیم بین کشورهای ایران، ترکیه، سوریه و عراق تقسیم شد. به این شکل، بخشی از کردها نه به خاستگاه اصلی خود در ایران دست یافتند و نه مستقل شدند؛ بلکه تبدیل به بخشی از حکومت کشورهای دیگر شدند.
همچنین قوم کردی با لهچه کردی اهنگ های کردی در مراسمات اجرا میکنن
قوم کرد در طول تاریخ به رشادت و دلاوری شهرت داشتند و برای پاس‌داری از مرزهای ایران جان‌فشانی‌های بسیار از خود نشان داده‌اند. قوم کرد از حس وطن‌پرستی بالایی برخوردار بودند و همین خصلت به آن‌ها کمک می‌کرد که با هم‌بستگی و اتحاد، در مقابل بیگانگان ایستادگی کنند. بر این اساس طبق منابع تاریخی، قوم کرد از اصالت ایرانی برخوردارند.
