شروع این اجرا با پخش ویدیویی از حمید هیراد بود. در این ویدیو، هیراد توضیحاتی درباره همکاری با مصطفی راغب بیان کرد و گزارشی از وضعیت بیماری‌اش را به طرفدارانش ارائه داد. در ادامه بخشی از صحبت‌های حمید هیراد را می‌خوانید: «یک ماه و نیم است که برای فراهم کردنِ شب جذاب، مشغول کار و تمرین و تلاش هستیم. مطمئنیم که حاصل این زحمات، شب فوق‌العاده‌ای خواهد بود. قبل از هر چیز مدیون خدا و بعد مادرم هستم.
بزرگترین عامل برای ادامه راه و مبارزه با بیماری‌ام، همین موسیقی و بودن کنار مردم است. اگر ساز بلد نبودم و موسیقی نمی‌دانستم، جنگیدن و تحمل کردن این بیماری برایم خیلی دشوار می‌شد. وقتی درد این بیماری برایم شدید می‌شود، مشغول نواختن ساز می‌شوم. کار کردن با راغب بسیار لذت بخش است. راغب بسیار خوش قلب است و هر چه دارد از همین خوش‌قلبی است.
من عاشق طرفدارانم هستم و تا آخرین لحظه‌ای که زنده‌ام عاشق‌شان می‌مانم.»
آغازگر این اجرا نوازندگان بودند. در طول برگزاری این کنسرت حدود 20 نوازنده روی صحنه آمدند که البته هر خواننده، گروهِ نوازندگانِ خودش را داشت.
راغب پیش از خواندنِ هر آهنگ، تلاش می‌کرد تا با چند بیت آواز، مخاطب را برای همراهی آماده کند. بی‌شک نمونه چنین آوازهایی در حال حاضر در هیچ کدام از کنسرت‌های پاپ شنیده نمی‌شود.
از نکات قابل توجه این بخش، همراهی نوازنده قانون با آوازهای مصطفی راغب بود. در این اجرا آیلار زرپرور نواختن قانون را برعهده داشت.
مصطفی راغب در این کنسرت آهنگ‌های هوای عشق، همینه عشق، آواز زندگی، پیچک، خاتون و توراکه دیدم را خواند. رهبر ارکستری که راغب را همراهی می‌کرد، نوید اسکندر بود.
در پایان این اجرا، راغب و هیراد همزمان روی صحنه حاضر شدند و دو قطعه‌ی مشترک را با هم خواندند.
برگزاری این کنسرت که در واقع دو کنسرت در دلِ یک کنسرت بود؛ از نظر اجرایی، کاری بسیار دشوار بود. اینکه هر خواننده گروهِ نوازندگان خود را داشته باشد و این هنرمندان سرموقع بیایند و سرموقع از صحنه خارج شوند، کار را برای تیم اجرایی به شدت دشوار کرده بود.
در قسمتی که هر دو خواننده روی صحنه بودند، هر دو تیمِ نوازندگان با هم ترکیب شدند و دو قطعه پایانی را با هم نواختند. «جذاب» و «خوش به حالم» دو قطعه‌ای بودند که راغب و هیراد، آنها را به صورت مشترک روی صحنه خواندند.
