50 درصد از بیماری های روانی در سن 14 سالگی و 3/4 در سن 24 سالگی شروع می شود .
بیماری های روانی عمده ای مانند اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی به ندرت "غیرعامل" ظاهر می شوند. اغلب خانواده، دوستان، معلمان یا خود افراد، قبل از اینکه بیماری به شکل کامل ظاهر شود، شروع به تشخیص تغییرات کوچک یا احساس «چیزی درست نیست» در مورد تفکر، احساسات یا رفتار خود می کنند.
یادگیری در مورد علائم یا علائم هشدار دهنده اولیه و انجام اقدامات می تواند به اطمینان از درمان سریع کمک کند. مداخله زودهنگام می تواند به کاهش شدت بیماری و وقفه در کیفیت زندگی و عملکرد کمک کند. حتی ممکن است بتوان یک بیماری روانی بزرگ را به کلی به تاخیر انداخت یا از آن جلوگیری کرد.
اگر چندین مورد از موارد زیر رخ دهد، ممکن است برای پیگیری با یک متخصص بهداشت روان مفید باشد.
تغییرات خواب یا اشتها - تغییرات چشمگیر خواب و اشتها یا کاهش مراقبت های شخصی.
تغییرات خلقی - تغییرات سریع یا چشمگیر در احساسات یا احساسات افسرده، تحریک پذیری بیشتر.
کناره گیری - کناره گیری اجتماعی اخیر و از دست دادن علاقه به فعالیت هایی که قبلاً از آنها لذت می بردید.
کاهش عملکرد - کاهش غیرمعمول عملکرد، در مدرسه، محل کار یا فعالیت های اجتماعی، مانند ترک ورزش، شکست در مدرسه یا مشکل در انجام وظایف آشنا.
مشکلات تفکر - مشکلات تمرکز، حافظه یا تفکر و گفتار منطقی که توضیح آنها سخت است.
افزایش حساسیت - افزایش حساسیت به مناظر، صداها، بوها یا لمس؛ اجتناب از موقعیت های بیش از حد تحریک کننده
بی تفاوتی - از دست دادن ابتکار عمل یا تمایل به شرکت در هر فعالیتی.
احساس قطع ارتباط - احساس مبهم قطع ارتباط با خود یا محیط اطراف. حس غیر واقعی بودن
تفکر غیرمنطقی - باورهای غیرمعمول یا اغراق آمیز در مورد قدرت های شخصی برای درک معانی یا تأثیرگذاری بر رویدادها. تفکر غیرمنطقی یا "جادویی" که در دوران کودکی در بزرگسالان وجود دارد.
عصبی بودن - ترس یا بدگمانی از دیگران یا یک احساس عصبی شدید.
رفتار غیرمعمول - رفتار عجیب، غیرمعمول، عجیب و غریب.
تغییرات در مدرسه یا محل کار - افزایش غیبت، بدتر شدن عملکرد، مشکلات در روابط با همسالان و همکاران.
یک یا دو مورد از این علائم به تنهایی نمی تواند یکی از اختلالات روانی را پیش بینی کند، اما ممکن است نشان دهنده نیاز به ارزیابی بیشتر باشد. اگر فردی چندین بار را در یک زمان تجربه می کند و علائم باعث ایجاد مشکلات جدی در توانایی مطالعه، کار یا ارتباط با دیگران می شود، باید توسط یک پزشک یا متخصص بهداشت روان معاینه شود. افرادی که افکار یا قصد خودکشی دارند یا افکار آسیب رساندن به دیگران دارند، نیاز به توجه فوری دارند.
بیش از یک دهه تحقیق در سراسر جهان نشان داده است که مداخله زودهنگام اغلب می تواند علائم را به حداقل برساند یا به تاخیر بیاندازد، از بستری شدن در بیمارستان جلوگیری کند و پیش آگهی را بهبود بخشد. حتی اگر فردی هنوز علائم واضحی از یک بیماری روانی قابل تشخیص را نشان ندهد، این علائم هشدار دهنده اولیه "پرچم قرمز" می تواند ترسناک و مختل کننده باشد.
درست مانند سایر بیماری های پزشکی، مداخله زودهنگام می تواند تفاوتی اساسی در پیشگیری از بیماری های جدی ایجاد کند.
فرد را تشویق کنید:
ارزیابی سلامت روان یا سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی را انجام دهید.
در مورد بیماری روانی ، از جمله علائم و نشانه ها بیاموزید.
مشاوره حمایتی در مورد زندگی روزمره و استراتژی های مدیریت استرس دریافت کنید.
از نظر شرایطی که نیاز به مراقبت های ویژه بیشتری دارند، از نزدیک تحت نظر باشید.
بدانید که ننگ ممکن است مانع مهمی برای کمک گرفتن باشد.
وضعیت هر فرد باید به دقت ارزیابی شود و درمان باید فردی باشد. درمان جامع برای جلوگیری از پیشرفت علائم اولیه به بیماری جدی می تواند شامل مشاوره فردی و خانوادگی مداوم، حمایت حرفه ای و آموزشی، شرکت در یک گروه حل مشکل چند خانواده و در صورت لزوم دارو درمانی باشد.
اعضای خانواده شرکای ارزشمندی هستند و باید در صورت امکان مشارکت داشته باشند. یادگیری در مورد بیماری روانی و آنچه در مغز اتفاق می افتد می تواند به افراد و خانواده ها کمک کند تا اهمیت علائم را درک کنند، چگونه یک بیماری ممکن است ایجاد شود و چه کاری می توان برای کمک به آن انجام داد.
