محوطه سازی در مناطق کم آب مستلزم برنامه ریزی و بررسی دقیق برای اطمینان از استفاده کارآمد از منابع آب و ایجاد فضای بیرونی پایدار و جذاب از نظر بصری است. در اینجا چند فاکتور کلیدی وجود دارد که باید هنگام محوطه سازی در مناطق کم باران در نظر گرفت:
1. گیاهان بومی و مقاوم به خشکی را انتخاب کنید: انتخاب گیاهانی که با آب و هوای محلی سازگار هستند بسیار مهم است. گیاهان بومی برای رشد در مناطق خاص با بارندگی محدود تکامل یافته اند و آنها را برای مناطق کم باران مناسب می کند. این گیاهان مکانیسم هایی را برای حفظ آب ایجاد کرده اند، مانند سیستم ریشه عمیق یا پوشش های مومی روی برگ ها. گونه های مقاوم به خشکی مانند ساکولنت ها، کاکتوس ها، اسطوخودوس یا رزماری نیز می توانند انتخاب های عالی باشند.
2. گروه بندی گیاهان با نیازهای آبی مشابه: گروه بندی گیاهان بر اساس نیاز آبی آنها امکان اعمال آبیاری کارآمدتر را فراهم می کند. با ایجاد هیدروزون ها، می توانید به جای آبیاری یکنواخت کل چشم انداز، برنامه های آبیاری را متناسب با نیازهای خاص هر گروه تنظیم کنید. این رویکرد به جلوگیری از آبیاری بیش از حد و کاهش هدر رفتن آب کمک می کند.
3. بسترهای مالچ و کاشت: اعمال یک لایه مالچ آلی در اطراف گیاهان به حفظ رطوبت در خاک با کاهش نرخ تبخیر و سرکوب رشد علف های هرز کمک می کند. مالچ پاشی همچنین دمای خاک را تنظیم می کند و از گرمای شدید که می تواند منجر به از دست دادن آب از طریق تبخیر شود جلوگیری می کند.
4. سیستم های آبیاری کارآمد: نصب یک سیستم آبیاری کارآمد برای حفظ آب در مناطق کم باران ضروری است. شیلنگ‌های آبیاری قطره‌ای یا خیساندن آب را مستقیماً به ریشه گیاهان می‌رسانند و تبخیر و رواناب را در مقایسه با سیستم‌های بارانی سنتی به حداقل می‌رسانند. علاوه بر این، استفاده از کنترل‌کننده‌های هوشمند که برنامه‌های آبیاری را بر اساس شرایط آب و هوایی تنظیم می‌کنند، می‌تواند مصرف آب را بیشتر بهینه کند.
5. اصلاح خاک: اصلاح خاک با مواد آلی توانایی آن را برای حفظ رطوبت و در عین حال امکان زهکشی مناسب را بهبود می بخشد. افزودن کمپوست یا سایر مواد آلی ساختار خاک را بهبود می بخشد، ظرفیت نگهداری آب آن را افزایش می دهد و باعث رشد سالم ریشه می شود.
6. مناطق چمنزار را محدود کنید: چمن‌ها برای حفظ ظاهر سرسبز خود به مقادیر قابل توجهی آب نیاز دارند، که حفظ آنها در مناطق کم باران را دشوار می‌کند. به حداقل رساندن اندازه مناطق چمنزار یا جایگزینی آنها با پوشش های زمینی جایگزین، مانند شن، مالچ، یا چمن های بومی، می تواند مصرف آب را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.
7. برداشت آب باران: جمع آوری و ذخیره آب باران روشی موثر برای تکمیل نیازهای آبیاری در مناطق کم باران است. نصب بشکه های باران یا مخازن به شما امکان می دهد تا بارندگی را برای استفاده بعدی در دوره های خشک ثبت و ذخیره کنید.
8. نگهداری مناسب: شیوه های نگهداری منظم مانند هرس، علف های هرز، و نظارت بر آفات یا بیماری ها برای سلامت و طول عمر منظره شما بسیار مهم است. گیاهانی که به خوبی نگهداری می شوند انعطاف پذیری بیشتری دارند و برای رشد به آب کمتری نیاز دارند.
9. ملاحظات طراحی: عناصر منظره سخت مانند مسیرها، پاسیوها یا باغ های صخره ای را در طراحی منظر خود بگنجانید تا سطح کلی را که نیاز به آبیاری دارد کاهش دهید. این ویژگی‌ها نه تنها جذابیت بصری را افزایش می‌دهند، بلکه تقاضای آب را نیز به حداقل می‌رسانند.
10. آموزش و آگاهی: خود و دیگران را در مورد اهمیت حفظ آب در شیوه های محوطه سازی آموزش دهید. همسایگان و اعضای جامعه را تشویق کنید تا تکنیک های محوطه سازی کم آب را برای ایجاد محیطی پایدارتر اتخاذ کنند.
با اجرای این استراتژی‌ها، محوطه‌سازی در مناطق کم آب می‌تواند هم از نظر بصری جذاب باشد و هم پایدار و از نظر زیست‌محیطی مسئولیت‌پذیر باشد و در عین حال از یک فضای بیرونی زیبا صرفه‌جویی کند و در عین حال از منابع گرانبهای آب صرفه جویی شود.
