فرزانه سادات باطنی – کارشناسی ارشد اندیشۀ سیاسی | میان سطور تاریخ نوشته شدۀ این روزها، آیندگان می‌خوانند که در روزهایی که فلسطینی‌ها مرده بودند، اسرائیلی‌ها کشته می‌شدند. در روزهایی که حماس جنگی را آغاز کرده بود و جهان شاهد سر بریدن کودکان زیبای یهودی بود، تعدادی از کودکان غزه قربانی می‌شدند. می‌خوانند که گروه تروریستی حماس که مردمی نیست و از قضا از سوی دولت‌هایی همچون ایران و حزب الله لبنان تامین می‌شود، جنگی را آغاز کرد که نتیجۀ آن تلف شدن تعدادی از زنان و کودکان فلسطینی بود، جنگی که مصداق تجاوز به خاک اسرائیل(!) به حساب می‌آمد. حمله‌ای غافلگیرانه که هشداری را هم به دنبال نداشته است!
الف) فلسطینی‌ها مرده بودند...
از ابتدای سال ۲۰۲۳ بالغ بر ۱۰۰ کودک فلسطینی به شهادت رسیدند، بالغ بر ۱۵۰ فرد غیرنظامی توسط اسرائیل در نوار غزه گروگان گرفته شدند و این تنها، جنایات اسرائیل از ابتدای سال میلادی است. به‌عبارتی با فاکتور گرفتن جنایات اسرائیل در هفتاد سال گذشته، آغاز کنندۀ جنگ آن هم بدون هشدار اولیه در ابتدای سال جاری، واضحا دولت اسرائیل بوده است. داستانی که از ابتدا خوانده نشود، نه‌تنها برشی از آن تحریف به حساب می‌آید، که دیگر داستانی جدید با فاعل و مفعولی خیالی ست.
داستان نه‌تنها از ابتدای امسال، که از بیش از پنجاه سال پیش و در سال ۱۹۴۷ آغاز شده است. در تاریخ ۱۵ مه ۱۹۴۸ گروه‌های تروریستی یهودی شامل هاگانا و‌اشترن و پالماخ که تحت نظارت و آموزش انگلیسی‌ها بودند، حملات وحشیانۀ خود را به شهرها و روستاهای فلسطینی آغاز کردند. طبق آمار موجود، بیش از ۷۰۰ هزار فلسطینی یعنی نزدیک به نیمی از جمعیت فلسطینیان در آن زمان از خانه و کاشانۀ خود آواره شدند و ۴۰۰ تا ۶۰۰ روستای فلسطینی کاملاً تخریب شد. بعد از این تاریخ، گویی نگارش جنایات اسرائیل به طرز بی‌رحمانه ای برای تاریخ نگاران عادی شد به طوریکه از جنایت دیریاسین تا کشتار زنان و مردان تا دریدن شکم زنان باردار و کشتن فجیع کودکان آماری سالانه به خود گرفت.
نهم آوریل هر سال، سالروز کشتار فجیع روستای «دیر یاسین» در غرب بیت‌المقدس است. آمار مختلفی از تعداد شهدا وجود دارد، از ۲۵۰ تا ۳۶۰ نفری که بسیاری از آنان زنان و کودکان بودند و با خونسردی تمام به دست صهیونیست‌ها قتل عام شدند. چیزی از جنایت «کفر قاسم» شنیده اید؟ سرگرد اسرائیلی «شموئل مالینکی» در یک جلسه به افراد خود دستور داد هر غیرنظامی فلسطینی که بعد از ساعت ۱۷ به خانه‌اش رسید به قتل برسانند و اینگونه دومین جنایت بزرگ صهیونیست‌ها در فلسطین پس از دیر یاسین رقم خورد و نظامیان صهیونیست، ۴۷ زن و مرد و کودک فلسطینی اهل روستای کفر قاسم را به خاک و خون کشیدند. جنایت صبرا و شتیلا، جنگ ۲۲ روزه، جنگ‌های سال ۲۰۱۲ و ۲۰۱۴ در نوار غزه، حمله به کشتی «ماوی مرمره»، کشتار مسجد ابراهیمی(ع) در الخلیل، جنایات رژیم صهیونیستی در مسجدالاقصی و... تمام این‌ها تاریخی ست که هر روز برای مردم فلسطین تکرار می‌شود. یعنی فردی که تنها ۵۰ سال سن داشته باشد و در غزه زندگی کند، هر سال به طور میانگین شاهد حداقل ده‌ها جنایت علیه مردمش بوده؛ آن هم در وضعیتی که وطنش دارد در حال مصادره‌شدن است.
ب) اسرائیلی‌ها کشته می‌شوند...
تکنیک رسانه‌ای توضیح دفاع مشروع برای اسرائیل، از پیش روایتی شروع شد. خرده روایت‌هایی از سر بریدن کودکان اسرائیلی تا غافلگیری مردم اسرائیل. ادم المحرک (Adam Elmahrek) خبرنگار تحقیقی لس‌آنجلس تایمز در پستی در «ایکس» در واکنش به این موضوع می‌نویسد: «به نظر می‌رسد تنها منبع بریده شدن سر نوزادان توسط حماس، ارتش اسرائیل باشد که به انتشار دروغ و اطلاعات نادرست شهره است.» در ادامه وی خطاب به همکاران خبرنگار خود می‌نویسد: «خبرنگاران! این مه جنگ است. انواع ادعاها را خواهید دید. اطلاعات تأییدنشده و هیجان‌انگیز را تقویت نکنید.»
در واقع بریدن سر کودکان اسرائیلی فیک‌نیوزی رندانه بود. سردبیر اتحادیه برنامه‌های اروپایی، دربارۀ پساحقیقت می‌نویسد: «دروغ را در رسانه‌های اجتماعی پخش کن، خبرنگاران بر اساس گزارش‌ها آن را تکرار کنند. وقتی به‌اندازه کافی پخش شد، آن را تکذیب کن! گمانه زنی‌های اخیر بایدن پیرامون موشک بیمارستان المعماری مبنی بر اینکه اقدام از سوی گروه های فلسطینی بوده است، هدفی جز انحراف افکار عمومی نداشت.»
روز یکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ کتی نیومن، خبرنگاری در انگلیس، بلافاصله پس از مصاحبه با یک سیاستمدار اسرائیلی از حزب لیکود، با حسام زوملوت سفیر فلسطین در انگلیس صحبت کرد. اولین سؤالی که نیومن از زوملوت پرسید این بود که آیا او اقدامات حماس را محکوم خواهد کرد یا خیر. فرستادۀ فتح از پاسخ به این سوال خودداری کرد و توضیح داد: «روند کار شما این است که همیشه وسواس به سرزنش قربانی، اشغال شده، مستعمره شده و محاصره شده داشته باشید، درحالی‌که ندیدم در اولین سوال از او -سیاستمدار لیکود- بخواهید که… کشتار یک خانواده کامل را محکوم کند.»
رسانه‌های اسرائیلی در این روزها نه‌تنها می‌خواهند داستان را روایتی خاص کنند، بلکه تلاش و اراده‌ای ویژه در راستای ایجاد شکاف میان فلسطینی‌ها و از آن مهم‌تر، ایجاد نگرش منفی نسبت به گروه حماس در بین مردم غزه دارند. مشخصا مواجهۀ برخی کشورها و حتی برخی سیاستمداران آمریکایی و یهودی با جنگ اخیر نیز در همین راستاست. غلبۀ روایت مظلومانه بر مقتدرانه در جنگ اخیر، نشان دادن قربانی بودن مردم فلسطین در جنگی که حماس آن را شروع کرده و نهایتا دفاع مشروع اسرائیل خط تولید محتوای این روزهای رسانه‌های اسرائیلی ست که اساسا مفهوم «مقاومت» را به حاشیه کشانده است.
ج) تلخ‌ترین شوخی تاریخ!
با این حال، نقطۀ ترسناک نگارش تاریخ نه آمار کشته‌شدگان کودکان فلسطینی ست و نه ویرانه‌های غزه، همۀ این‌ها ترسناک است و البته وجدان‌های بیدار نسبت به آن واکنش نشان می‌دهند، اما آن چیزی که اسرائیل را هیمنۀ شر مطلق میکند که نه تنها مسلمانان و مسیحیان، که هر انسانی باید نگرانش باشد، تصویری ست عریان از وحشی‌گری و غارت‌گری یهود که بی‌هیچ آلایشی در مجامع بین‌المللی ارائه می‌شود. جهانی که آزار سیاه پوستان آمریکایی را از رسانه‌ها پنهان میکند، و آپارتاید را دیگر نه با وجه تئوریک بلکه با چماق دموکراسی انکار می‌نماید. جهانی که بنیادگرایی را در ادبیات آکادمی مسیری برعکس عقل‌گرایی تفسیر میکند، چطور می‌تواند مقابل هزاران دوربین روشن خبرنگاران و رسانه‌ها، واضح‌ترین آپارتاید تاریخ معاصر را اینگونه مظلوم نشان دهد؟ اطلاق برچسب «تنها دموکراسی خاورمیانه» به اسرائیل تلخ‌ترین شوخی قرن به حساب می‌آید، چشم و گوشی که به رسانه‌ای با چنین رویکرد واضحا غیرانسانی گوش می‌دهد و باور میکند، یقینا دیگر دروغی نیست که باورناپذیر برایش به حساب بیاید. عریان بودن آپارتاید خطرناک است. همانقدر که بی‌قانونی در جهان، انسان بدوی را یادآوری میکند و دنیایی به ترسناکی حیات وحش را تصویر میکند، مظلوم نشان دادن اسرائیل می‌تواند برای دنیای بعد از جنگ اخیر یک آزمایش برای وجدان‌های انسانی به حساب بیاید. آزمایشی که نشان می‌دهد حد انکار و قلب حقیقت توسط رسانه، بی‌منتهاست و وجدان‌های انسانی دیگر نه با قلب حقیقت که گاهی با واضح بودن واقعیت هم بیدار نمی‌شود. وقتی جوهر تاریخ یک بار به نوشتن هولوکاست عادت میکند، خوانندگان آن باید خود را برای دروغ های بزرگ‌تر آماده کنند!
