یک جهان ؛ یک شب بی تاب
روایتی از جنایت بمباران بیمارستان المعمدانی و خروش مردمی
دوشنبه 24 مهرماه
ساعت 19:45 دقیقه به وقت غزه
خبری هولناک به سرعت در خبرگزاری‌ها و کانال‌های مختلف داخلی و خارجی منتشر می‌شود: «حملۀ اسراییل به بیمارستانی در غزه». تخمین‌های اولیه حاکی از 200 الی 300 شهید است. تصاویر و فیلم‌های دردناکی در چند ساعت بعدی منتشر می‌شوند که از زوایای مختلف این حمله حکایت می‌کنند. جهان در شوک است؛ همانندی سوت ممتد در گوش پس از یک انفجار. بمباران بیمارستانی با بیش از 1000 زخمی و بیمار در آن. هضم خبر سنگین است. نه آنکه پیش از این شهیدی نبوده و یا اسراییل کشتاری نکرده اما صدها جان تنها در یک لحظه از دست رفته است؛ آن هم در بیمارستانی که صلیب سرخ اعلام کرده بود به آن حمله نمی‌شود و پناهگاه مردم شده بود. داغ سنگین است.
ساعت 20:35 به وقت غزه
سخنگوی وزارت بهداشت غزه نشستی خبری در میان خرابه‌های بیمارستان و بر فراز پیکر شهدا برگزار می‌کند:
بیمارستان المعمدانی دیگر زخمی ندارد. دیگر هیچ کسی در بیمارستان رنج نمی‌کشد. همه راحت شده‌اند.
در مقابل او پدری پیکر بی‌جان فرزندش را بر روی دست گرفته است؛ بهت‌زده و پریشان. در گوشۀ دیگری از کادر، چهرۀ کودکانی دیده می‌شود که تا صبح دیروز در این بیمارستان مشغول بازی بوده‌اند و حالا در پارچۀ سفیدی که گلگون شده، آرام گرفته‌اند. به‌مرور تصاویری تاثربرانگیز و دردناک از پیکر دختر و پسربچه‌هایی که به شهادت رسیده‌اند، منتشر می‌شود. این نخستین بار نیست که کودکان قربانی وحشی‌گری و خشونت دیوانه‌وار اسراییل می‌شوند؛ اسراییلی که پس از شکست مفتضحانه‌اش در 7 اکتبر، اکنون تنها به‌دنبال ارضای نفس خونخوار خود است. و این حتی نخستین باری نیست که اسراییل بیمارستانی را بمباران می‌کند، اما این بار دیگر خشم ملت لبریز می‌شود و دیگر این حجم از جنایت نمی‌تواند بی‌عقوبت بماند.
ساعت 21 به وقت امان
مردم در سراسر جهان خشمگین به خیابان‌ها آمده‌اند و به سمت سفارت اسراییل، حرکت می‌کنند. اردن، کشوری که او را به خیانت علیه اعراب، فلسطین و سازشگری با اسراییل می‌شناسند، اکنون متشنج شده است و در پی این اتفاق، مردمان کشورهای دیگر نیز خشمناک و داغدار، به خیابان‌ها می‌ریزند.
ساعت 22 به وقت قدس
سخنگوی ارتش رژیم صهیونیستی مدعی می‌شود که پیش‌تر به این بیمارستان و پنج بیمارستان دیگر، دستور تخلیه داده بوده است. هنوز ساعتی از توییت حساب کاربری نخست‌وزیر این رژیم نگذشته است که گفته بود: «نبرد بین فرزندان نور و فرزندان تاریکی است. بین انسانیت و قانون جنگل». اما اکنون اسراییل در پی تطهیر خود است و توییت‌های قبلی حذف می‌شود. می‌گویند به بیمارستان هشدار داده بودیم! انگار که چه شرافتی به خرج داده‌اند که به مجروحین و بیماران گفته‌اند قرار است قتل عامتان کنیم! و بعد، ساعتی هم نمی‌گذرد که این بار ادعا می‌کنند کار حماس بوده است! ابتدا مدعی می‌شوند که تونل‌های زیرزمینی حماس در زیر بیمارستان بوده و در آن موشک نگه می‌داشتند. اما بعد می‌گویند موشک خودشان درست عمل نکرده است. کشورهای مختلف در پی اعلام موضع برمی‌آیند و در میان آنان کم نیستند کشورهای اروپایی که در تلاشند تا ردپای اسراییل را در این اتفاق کتمان کنند.
چهارشنبه 25 مهر
ساعت 00:00
میدان فلسطین به‌غایت شلوغ است و باورکردنی نیست که این جمعیت، دانشجو و غیردانشجو، مرد و زن و پیر و جوان و حتی کودکان، این ساعت شب اینجا گرد هم آمده‌اند. پرچم‌هایی که از هفتۀ گذشته در حمایت از غزه نصب شده، هنوز در میدان است. دانشجویان علوم پزشکی با روپوش کادر درمانی در تجمع حاضر شده‌اند. خشم و اندوه در چهره‌ها موج می‌زند و بانگ بلند شعار جمعیت، میدان را قبضه کرده است. فریاد «هیهات من الذله» به گوش می‌رسد و مردم مستمرا «مرگ بر اسراییل» سر می‌دهند. عده‌ای دیگر شعار می‌دهند: «غزه شده کرب‌وبلا، مهدی بیا مهدی بیا». نمایندۀ تشکیلات خودگردان فلسطین نیز در تجمع حضور دارد و از این می‌گوید که ایران در تمام این سال‌ها در کنار فلسطین ایستاده و اکنون نیز تا روز آزادی خواهند ایستاد. سردار فدوی نیز در بین جمعیت دیده می‌شود. دانشجویان نطق می‌کنند و از اینکه رژیم صهیونیستی 70 سال است که کارش دقیقا همین بوده است، سخن می‌گویند. مردم شعار «خیبر خیبر یا صهیون» سر می‌دهند. پرچم‌های فلسطین، ایران، حزب‌الله و حماس در هوا موج می‌زنند. همچنان عده‌ای به این سیل خروشان جمعیت می‌پیوندند. بهادری جهرمی، سخنگوی دولت نیز میان مردم ایستاده و شعار می‌دهد. برخی سراغش می‌روند و می‌پرسند: «واکنش ایران چه خواهد بود؟» جواب می‌دهد: «این‌ها واکنش اسراییل به ماست!»
ساعت 1:20 به وقت تهران
مردم تهران به سمت سفارت فرانسه راه افتاده‌اند. مردم در بیروت در برابر سفارت آمریکا، در عمان مقابل سفارت اسراییل و در تونس در برابر سفارت فرانسه جمع شده‌اند. خیابان های جهان امشب همه خشم و فریادند. مرگ بر آمریکا، مرگ بر اسراییل، و الله اکبر تاریکی شب را پاره می‌کند. جمعیت خروشان و خشمگین به نزدیکی سفارت فرانسه می‌رسد.
ساعت 01:50 به وقت تهران
مقابل سفارت فرانسه تا شعاع 50 متری جایی برای سوزن انداختن نیست. عقب‌تر از آن نیز سیل جمعیت در حال حرکت است. عده زیادی هنوز به سفارت نرسیده‌اند. دیوارها مملوء از شعار است: «صهیون جنایت می‌کند، فرانسه حمایت می‌کند». بر روی دیوار دیگری هشتگ «وتوی خونین» نقش بسته که به وتوی آمریکا، انگلیس و فرانسه در شورای امنیت برای اعلام آتش‌بس در غزه اشاره می‌کند.
شعارها، حرکت جمعیت و سخنرانی را، دانشجویان پیش می‌برند. مردم خشمگین و پرهیاهو علیه فرانسه شعار می‌دهند و پرچم اسرائیل را مقابل سفارت آتش می‌زنند. در این میان حلقه‌ای دانشجویی مقابل سفارت دست در دست ایستادهاند تا یک وقت کنترل اوضاع از دست نرود. افرادی همچون حاج آقای عرب سعی در آرام کردن دانشجویان دارند.
یک هفته پیش فرانسه تظاهرات در حمایت از فلسطین را ممنوع و همدردی با حماس و جهاداسلامی فلسطین را مستحق 5 سال حبس اعلام کرد. و اکنون در نیمه‌های شب، جمعیتی انبوه خشمشان از این سرزمین استعمارگر و جنایتکار فریاد می‌زنند.
ساعت 02:30 به وقت تهران
مقابل سفارت انگلیس مملوء از جمعیت است. مردم از خیابان نوفل لوشاتو به فردوسی آمده‌اند. برخلاف سفارت فرانسه، اینجا از همان 50-60 متر قبل‌تر نیز تعداد زیادی نیروی انتظامی ایستادهاند و از حدی بیشتر، اجازۀ نزدیک شدن به سفارت را نمی‌دهند. جمعیت شعار می‌دهند: «حفاظت از این مکان، وظیفۀ شما نیست.» عده‌ای سعی می‌کنند جلوتر بروند و پلیس مانع می‌شود. شعار «مرگ بر انگلیس» بلند است. دانشجویان بر روی پرچم اوکراین که سفارت انگلیس آن را بالا برده، با لیزر نور می‌اندازند و از این می‌گویند که چگونه بریتانیا، این پدرخواندۀ مولودی نامشروع به‌نام اسراییل، آغازگر سال‌ها استعمار، استبداد و استکبار بر علیه ملت مظلوم و مقتدر فلسطین بوده است، اما اکنون با استانداردهای دوگانه‌اش، برای اوکراین اشک تمساح می‌ریزد و برای فلسطین بمب می‌فرستد.
نوای «می‌جنگیم، می‌میریم، ما قدس رو پس می‌گیریم» بلند است و جمعیت پرچم اسرائیل را آتش می‌زنند. در این بین کسی اعلام می‌کند که فردا ساعت 16 در میدان انقلاب، تجمعی برگزار خواهد شد. پایان تجمع با زمزمۀ دسته‌جمعی دعای ظهور است و از میان دستانی که به‌سوی آسمان بلند می‌شود، آوای «الهی عظم البلا» به گوش می‌رسد که به «العجل العجل العجل» ختم می‌گردد.
ساعت 3:45 به وقت غزه
خیابان‌های اطراف سفارت‌خانه‌ها خلوت می‌شود اما بمباران باریکه هنوز ادامه دارد و رژیم غاصب دست از کشتار نکشیده است. در کمال ناباوری رسانه‌هایی حماس را مقصر حادثه معرفی می‌کنند، اما جهان می‌رود تا آمادۀ خروشی عظیم‌تر و جدی‌تر برای فردا گردد. «مردم عصبانی‌اند... کسی نمی‌تواند جلوی این‌ها را بگیرد وقتی بی‌تاب شدند».
