برخلاف آنچه ممکن است تصور شود، مشکل اصلی سرمایه گذاری در کشور مشکل نبود منابع مالی نیست. اگرچه کمبود منابع مالی برای سرمایه گذاری های مولد یک مانع قابل اعتنا است، سرمایه گذاری در کشور از مشکلات ساختاری و مدیریتی رنج می برد.
منظور از منابع مالی، وجوه پولی است که در ازای آن کالای سرمایه ای با کالای قابل مبادله وجود داشته باشد. بازار سرمایه و بانک ها، مهمترین کانال های تأمین مالی هستند. عدم تقارن اطلاعات، عدم شفافیت صورتهای مالی و عمق کم بازار سرمایه در ایران، قدرت جذب پس اندازهای حقیقی مردم را کاهش داده و نوسان های دوره ای و شدید بازار سرمایه، آنرا به جولانگاه سوداگران تبدیل نموده است. نظام بانکی ما هم بیشتر در خدمت بخش نامولد است و تسهیلات کلان، حرف طرح های فاقد توجیه و روابط سیاسی می گردد. سلطه ی بخش نامولد بر بانک ها باعث شده تا بهره بانکی به قدری بالا رود که سرمایه گذاری های مولد فاقد توجیه اقتصادی می گردد و از سوی دیگر، بخش نامولد موجب انباشت وام های معوق در نظام بانکی شده است. سرمایه گذاری های دولتی هم به خاطر سیاست های پوپولیستی دولتها، سالهاست متوقف شده و کارایی خود را از دست داده است.
