درخت توت بومی چین است و در نقاط استپی و شمال ایران کشت می شود و حتی بطور خودرو در جنگل های شمال ایران پراکنده شده است. درخت توت دارای تنه راست و قائم و پوستی شیاردار، خاکستری مایل به زرد است. برگهایش مختلف الشکل، صاف و لوب دار یا دندانه دار، با قاعده نیم قلبی و انتهای تیز است. رنگ آن سبز روشن و براق است و دمبرگ آن بلند می باشد. میوه توت مرکب، استوانه ای یا بیضی شکل کشیده است. پا یک میوه آن کم و بیش بلند و رنگ آن سفید تا شکری و غفائی و حتی جگری تیره دیده می شود و بواسطه رنگ میوه و یا دارا بودن دانه و یا بی دانه بودن آن و یا به علت آویزان بودن شاخه ها به واریته های مختلفی تقسیم می شود. برگ توت در بهار برای تربیت کرم ابریشم و در پائیز به مصرف تعلیف دام می رسد. میوه تازه و یا خشک آن مورد توجه است وچوب آن در مصارف مختلف نجاری و خصوصا تهیه تار و در شمال کشور برای طبقه بندی تلنبار و همچنین مال بند برای گاجمه (گاوآهن محلی) برنج کاری بکار می رود پوست شاخه های جوان برای بسته بندی و بستن پیوند مورد استفاده قرار می گیرد. به نظر می رسد در گیلان برای تربیت کرم ابریشم توتستانهائی با پایه کوتاه احداث می کنند تا چیدن برگ آنها آسان باشد و هر سال شاخه های آنها را از برابر سینه می برند و آنرا به صورت تتارد در می آورند.
از آنجائیکه درختان توت واریته های مختلفی دارند در آب و هوای متفاوت از نسبتاً گرم تا معتدل و حتی نزدیک به سرد کاشته می شوند. درخت توت گیاهی نور پسند است نور خورشید باعث تقویت رشد و افزایش شاخ و برگ درخت شده تابش نسبتاً شدید باعث کوتاهتر شدن فاصله میان گره ها و کوچکتر شدن برگ ها می شود. همه گونه های توت از نظر مصرف آب پرنیازند در نقاطی که کاشته می شوند باید سالیانه حداقل 600 میلی متر باران، آن هم به صورت یکنواخت در طول سال وجود داشته باشد تا به آبیاری مصنوعی نیاز نباشد. خاک های شنی لومی برای رشد درختان توت بسیار مناسب هستند مخلوط بودن خاک با مواد پوسیده گیاهی مثل برگ یعنی هوموس به خاک امکان تنفس و به باکتری های موجود در آن امکان فعل و انفعالات زیادتر و بهتری را می دهد.
