"تاثیر گذار و دوست داشتنی"
خلاصه ترین عبارتی که در ستایش این کتاب می توان گفت.
فردریک بکمن، استادانه مفهوم حیات را در عشق ورزیدن و کمک به هم نوع به تصویر کشیده و تصویری خواستنی از عشق مردی عادی به نام اُوِه به نمایش گذاشته است.
در یک کلام، آن زمان که عشق و محبت نباشد، زندگی مفهومی نخواهد داشت.
کتاب با اُوِه، مرد بدخلق ۵۹ ساله، شروع میشود که پس از مرگ همسر عزیزش سونیا، مفهومی برای زندگی نمی یابد و قصد خودکشی دارد. اما هربار اتفاقی می افتد و نمیشود.
طنز موجود در تقابل تفکرات اُوِه با زندگی مدرن جای تفکر دارد، آیا واقعا زندگی با ابزار مدرن و تکنولوژی قشنگ تر و راحت تر شده؟
این کتاب برای ما، ایرانی ها، احتمالا جذاب تر خواهد بود، شخصیت دوم کتاب فردی به نام پروانه هست، زنی ایرانی که با مردی سوئدی ازدواج کرده و همسایه ی جدید الورود اُوِه میشود.
پروانه و فرزندانش درک جدیدی به زندگی اُوِه می بخشند، و قطعه ی پدر بودن پازل زندگی او کامل می شود.
اعتراف میکنم که بعد از دیدن نام پروانه و ایرانی بودن او، با کنجکاوی هر چه بیشتر داستان رو دنبال کردم تا به کاراکتر پروانه به عنوان یک فرد ایرانی سریع تر پی ببرم، اما صادقانه،از بکمن به خاطر ترسیم شخصیت مهربان پروانه ممنونیم. (البته جای تعجب نیست وقتی که بدونیم، همسر بکمن ایرانی هست!)
صمیمیت و طنز این کتاب، حقیقتا دوست داشتنی است، به محض خواندن فصل اول، گذر زمان رو از دست میدهیم و قطعا با لبخندی ماندنی آخرین جملات کتاب رو تمام میکنیم.
از این کتاب فیلمی با همین نام در سال ۲۰۱۷ ساخته شده که نمره ی خوب ۷.۷ رو از سایت IMDB گرفته. این فیلم نامزد جایزه ی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان شد. اگر فروشنده ی اصغر فرهادی اسکار رو نمیبرد، قطعا این فیلم برنده ی این جایزه بود.
